W czerwcowo-jagodowym lesie.

Czerwiec 2019 roku to już historia. Dla mieszkańców lasów Bukowiny Sycowskiej i okolic był to ciężki miesiąc przez znaczny niedobór opadów i wysokie temperatury. W ostatniej, czerwcowej eskapadzie leśnej, ponownie postawiłem na zbiór jagód, tylko lokalnie sprawdzając kilka miejscówek grzybowych dla spokoju duszy i sumienia. ;))  

Bukowińskie kundelki przywitały mnie radośnie, obszczekując na wszystkie strony świata. Natomiast kozy czekały, aż dam im coś smacznego do schrupania. Pozdrowiłem te przemiłe zwierzątka i zrobiłem im kilka zdjęć.

Plan wycieczki był następujący. Szybko przejść do miejscówek jagodowych i okupować je cały dzień, skubiąc małe czarne, miejscami nieco większe. Plan “arcy” długi i skomplikowany. ;)) Zanim doszedłem do najjagodniejszych stanowisk, po drodze popstrykałem trochę kadrów z ostatnich godzin czerwcowego lasu.  

Zieleń jeszcze w kolorach majowo-czerwcowych, czyli przewaga żarówiastej odsłony barw. Wkrótce “stężeje” do ciemnozielonych odcieni dojrzałego lata. Ptaki już mniej śpiewają (jednak kwiecień i maj to najbardziej rozśpiewane miesiące).

Na drodze zając. Nie wielkanocny, a czerwcowy. ;)) Spotkanie podobne do tego, które miałem niedawno z łanią. Najpierw zrobiłem kilka zdjęć, a później w bezruchu włączyłem nagrywanie. Oba filmiki (ten z łanią i ten z zającem) będą w odrębnym wpisie. Zwierzęta podeszły do mnie bardzo blisko…

Coraz bliżej jagodowego stanowiska okupacyjnego i cudowne bory sosnowe, chociaż w całości sztucznie wyhodowane przez leśników. Nawet ten plantacyjny las jest o stokroć lepszy niż gdyby go nie było. To proste jak drut.

Ponieważ sezon jagodowy mamy w pełni, czas na kilka spostrzeżeń. Sezon w lasach bukowińskich jest dobry, ale nie bardzo dobry, a tym bardziej nie jest on rewelacyjny. Jagód jest sporo, ale przeważają te o średniej wielkości statystycznej na tle moich wielu lat obserwacji ich wielkości i obfitości.

Niedobór opadów i wysokie temperatury to główny czynnik powodujący, że ciężko znaleźć jagodniki z “pudziankami” w świecie jagód. Przeważają rzeźbiarze o niezbyt rozbudowanej masie owocowej, chociaż muskulatura ich jest jeszcze twarda, co w tych warunkach jest godne podziwu. 

Jagody w tym roku mają pod górkę, nawet te, co rosną na płasko. ;)) Najpierw bardzo suchy kwiecień hamował prawidłowy wzrost krzewinek. Kiedy przyszły zbawienne, majowe deszcze, zrobiło się bardzo zimno. W części kraju wystąpiły na tyle mocne przymrozki, że jagody wymarzły. Po maju przyszedł skrajnie suchy i upalny czerwiec…

Bukowińskie jagody na szczęście dały radę i obecnie mamy chyba najlepszy czas na ich zbiór w tym roku, chociaż jak szybko nie przyjdą upragnione deszcze, jagody zaczną wysychać, a sezon szybko się zakończy. Najbliższe dni mają być chłodniejsze, ale nadal, istotnych opadów w prognozach pogody nie widać.

Dlatego kto ma dobrze w “czubie” i nie straszne mu 14-godzinowe siedzenie w miejscu, ten powinien wybrać się na jagody, bo wkrótce może być po “ptokach”. Oczywiście można siedzieć krócej, ale wtedy ciężko będzie naskubać znaczną ilość jagód.

Lasy, które okupowałem w sobotę to te, które położone są w sąsiedztwie Goli Wielkiej. Mamy tam typowe, kwaśne bory sosnowe z dużą ilością krzewinek jagodowych. Ilość jagód jest nieregularna, rozproszona. Są takie miejsca, gdzie jest wręcz fioletowo na krzaczkach i takie, gdzie jagód trzeba szukać jak grzybów…

A bywały sezony, że fioletowo było praktycznie wszędzie. Nawet w obrębie sezonów jagodowych, znacznie mniej sinusoidalnych w porównaniu do sezonów grzybowych, ich przebieg i dynamika w poszczególnych latach są różne, w zależności od przebiegu pogody.

W przerwie postanowiłem jednak pójść za grzybem, chociaż dzięcioł, który jakichś czas mi towarzyszył, z pewnością kazałby mi się puknąć w czoło, jakby wiedział, że w takiej suszy idę za grzybem. ;))

Efektem mojego około godzinnego “grzybobrania” były piękne fotki terenów przylegających do Goli Wielkiej… Na jesieni grzyb tam siedzi, ale w sobotę to nawet psiaka nie znalazłem. To już pewna “tradycja” najnowszych lat, objawiająca się coraz częstszymi suszami… 

Ja jednak kocham te tereny, bez względu na warunki pogodowe i nie wyobrażam sobie, żeby tam nie pojechać. Lasy, pola i łąki. Czuję się tu jak ryba w wodzie, chociaż tej wody jest bardzo mało.

Jeden grzybek się trafił. Mizerny ogryzek na martwym konarze. Ale jest! W lesie byłem i grzyba widziałem! ;)) Młodziutka siewka dębu. Jak ją nazwać? Już wiem! Dąb “Bartek” niecałe 700 lat temu… ;))

Jeszcze kilka zdjęć z życia lasu. Szumiące i giętkie gałązki brzozy. Mieniące się liście buków pod koronami wielkich sosen. A pod tymi liśćmi ja – okupant z miasta, ale przyjaźnie i życzliwie do lasu nastawiony.

Czerwiec minął. Dzień zaczął się skracać. To pierwsza oznaka, że jesień – choć jeszcze za górami, za lasami, za morzami, rozpoczyna pochód w naszym kierunku. Do przebycia ma 62 dni. 31 dni lipca i tyle samo sierpnia.

Tymczasem lato rozpakowało w lesie walizy i przeobraziło las w zielone misterium i święto, które objawia się pod postacią najbardziej kojących obrazów dla każdego, kto ma ochotę i chęć wejść do leśnej Świątyni. ;))