Pomnikowy dąb szypułkowy przy ul. Różyckiego.

Między torowiskiem a ulicą.

Kolejnym drzewem, które zasługuje na honorowy opis i wyróżnienie we wrocławskiej dendroflorze jest dąb szypułkowy, który rośnie przy ulicy L. Różyckiego, dokładniej między torowiskiem tramwajowym, a jezdnią, przy czym sfera życia drzewa znajduje się bardzo blisko ulicy i stąd częściowo pokrywa ją asfalt.

Jest to teren przy Parku Szczytnickim, skąd mamy bardzo blisko do opisanej przeze mnie niedawno pomnikowej alei dębowej i pomnikowego dębu, który rośnie na parkowej ścieżce. Osobnik, którego dzisiaj prezentuję, także należy do wrocławskich pomników przyrody i figuruje w rejestrach (centralnym i wojewódzkim).

W Centralnym Rejestrze Form Ochrony Przyrody (  Grupa_3_pomnikowych_dębów_ul._Różyckiego ) i rejestrze wojewódzkim, dąb ten należy do grupy trzech, pomnikowych dębów rosnących w tym miejscu, przy czym dwa pozostałe dęby rosną kilkanaście metrów dalej i są mniej okazałe od tego opisywanego.

Drzewo to – z uwagi na dużo miejsca wokół, ukształtowało się w sposób charakterystyczny dla dębów rosnących na otwartej przestrzeni, czyli mamy tu do czynienia z niezbyt długim pniem i szeroką, rozłożystą oraz okazałą koroną. Dąb rośnie w miejscu dobrze wyeksponowanym i wspaniale prezentuje się, gdy oglądamy go od strony ścieżki w Parku Szczytnickim.

Urodziwy dąb zaliczam do grona wrocławskich dębów spod znaku “wegetacyjno-rządnych”, ponieważ nie czeka on z wypuszczeniem liści na bardziej zaawansowaną fazę wiosny, jak wiele innych, okazałych drzew tego gatunku, a potrafi “zasypać” się liściami, nawet tuż po połowie kwietnia, podczas, gdy np. dąb “Przewodnik” obok Wroclavii, często jest łysy do połowy maja.

OBWÓD PIERŚNICOWY

Drzewo rośnie na bardzo równym podłożu, a i sam pień nie ma niespodzianek dendrometrycznych, dlatego pomiar obwodu pierśnicwego pnia nie nastręczał trudności. Wynosi on obecnie 447 cm na standardowej wysokości 130 cm od podstawy pnia.

Drzewo oglądane od ścieżki w parku może sprawiać wrażenie idealnie zdrowego i mocnego, jednak od strony jezdni, czego z parku nie widać, dąb ma poważne problemy, z którymi na razie jakoś sobie radzi.

W pniu widać liczne otwory i ubytek kory, która po prostu odpada. Prawdopodobnie dobrały się do niego owady, przypuszczam, że może to być chroniony kozioróg dębosz, którego liczebność w parku jest całkiem spora. Nie wiem, co było przyczyną, że owady zdołały wejść do środka mocarnego dębu.

Być może dąb osłabł po redukcji kilku konarów i ograniczeniu sfery życia, chociaż z tym to się zmaga od wielu, wielu lat. Owady przedostały się do drzewa od strony  ulicy, czyli tam, gdzie redukcja konarów i częściowe zabetonowanie korzeni były największe.

O obecności koziorogów w pomnikowych dębach wspomina zresztą ich opis w CRFOP: “W koronie ubytki – drobne gałęzie do 10%, na konarach dziuple oraz ślady po zerowaniu kozioroga i rozwiertkach, na martwych gałęziach owocniki Stereum sp, dziuple”.

Chociaż występowanie koziorogów w starych dębach to jak najbardziej naturalne zjawisko przyrodnicze, niemniej dla samego drzewa mogą oznaczać skrócenie życia o wiele lat. Filozoficznie sprawę żywota dębu ujmując – nic nie trwa wiecznie i dotyczy to także starych dębów.

Jak na razie, drzewo to co roku zachwyca piękną, bogato ulistnioną koroną i jak dla mnie jest jednym z najpiękniej prezentujących się dębów szypułkowych Wrocławia. Nie jest to oczywiście tak okazały soliter, jak np. dąb “Sołtys”, dąb “Przewodnik” lub dąb Piotra Włosta, ale naprawdę nie można mu odmówić wielkiego wdzięku i klasy.

Jeszcze wiele lat temu, kiedy w ogóle nie zajmowałem się wyszukiwaniem perełek dendrologicznych, pamiętam, że często zwracałem na niego uwagę podczas spacerów po Parku Szczytnickim.

Jeżeli ktoś, spacerując parkową ścieżką, wpadnie na pomysł obejrzenia drzewa z bliska to zalecam zachowanie szczególnej ostrożności, ponieważ trzeba przejść przez tory tramwajowe, po których w tym miejscu, tramwaje bardzo szybko wyjeżdżają z zakrętów. Jednak najbezpieczniej ogląda się pomnikowy dąb z parkowej ścieżki.

PODSUMOWANIE

Jeszcze jeden pomnikowy dąb szypułkowy z terenu wrocławskiego Parku Szczytnickiego o obwodzie pierśnicowym pnia wynoszącym 447 cm, który rośnie tuż przy ul. L. Różyckiego. Z jednej strony jeżdżą mu samochody, z drugiej tramwaje. Za głośno mu trochę, ale dorodne drzewo daje radę. W końcu to dąb, a nie szmaragdowa “tujka” na działce u wujka. ;))

Drzewo to należy do wrocławskich dębów z silnym, wegetacyjnym temperamentem. Już po połowie kwietnia potrafi być w pełni ulistnione, podczas gdy wielu jego parkowych, dębowych sąsiadów dopiero otwiera pąki. W jego pobliżu rosną jeszcze dwa, pomnikowe dęby, które są mniej okazałe od opisywanego osobnika.

Według mnie, dąb ten należy do jednego z ładniej prezentujących się dębów i w ogóle drzew Wrocławia. Najlepiej podziwiać go ze ścieżki w Parku Szczytnickim, z której – o każdej porze roku, drzewo wygląda malowniczo i okazale.