Stary cmentarz na Goli Wielkiej. Harmonia Smutku.

Otoczony lasami, ogrodzeniem i zapomnieniem. Wśród starych dębów i lip grających wiatrem na swoich strunach z gałęzi. Opuszczony dom w pobliżu. Czasami samochód przejedzie obok. Czasami ptak zaśpiewa smutną melodię. Ktoś znicz zapali. Ktoś modlitwę zmówi.

Drzewa ich pamiętają. Drzewa milczenia – świadkowie historii życia i śmierci. Zapętlone korzenie jak ludzkie losy. Niezbadane siły. Niezbadane moce. Szarość tutaj panuje. Mrok często króluje. Cisza jest otchłanią umarłych dusz. Pozorny chaos. W blasku Słońca zapada Harmonia Smutku…

Stary cmentarz na Goli Wielkiej. Sponiewierane groby. Obdarte z godności. Okradzione i zniszczone. Teraz, kiedy resztki uczuć im odebrano czekają na moce ziemi, która poprowadzi je do ostatecznego przeznaczenia. W Harmonii Smutku rozbrzmiewającej szelestem liści starych dębów i lip.

Eteryczna podróż poprzez zapomniane czasy mieszkańców Goli Wielkiej. Ekspresja melancholii i nostalgia przemijania. Nasączona głuchym szaleństwem atmosfera i dramatyczne wyczekiwanie, gdy potem nie będzie już możliwości odwrotu. Odchodzę od tego świata szarości, by osiągnąć wieczną czerwień.

Tańczące dusze… Szum wiatru jest naszą jedyną muzyką. Wymarzony raj stoi otworem, koniec męczącej podróży, stoisz z otwartym sercem tuż przed bramą do krainy szczęścia…, a może to tylko sen… To ścieżka labiryntu, w którym swobodnie dryfują zagubione dusze.

Błądzą tak, niesione przez wiatr po świecie marzeń, po komnatach mroku, by odnaleźć swoje miejsce, by zatracić się w wiecznej miłości… I gdy już wydaje się, że osiągnęły swój cel, przeznaczenie rozwiewa ich marzenia, każe błądzić dalej, samotnie dryfować nad oceanem pustki, smutku i nadziei.

Ich wędrówka zaczyna się od nowa, bo za którąś ścieżką labiryntu czeka upragniona miłość – wieczna, niezniszczalna, potężniejsza od ostatniego objęcia śmierci. Wciąga ich jak hipnoza w wir własnej wyobraźni, w otchłań snów i ukrytych marzeń.

Harmonia Smutku. Harmonia jedności, przeznaczenia, wędrówki i poszukiwania. Harmonia ludzkich dusz i martwych ciał. Harmonia krwi przelanej i ostygłej. Harmonia uczuć wyższych i niższych. Nostalgia przemijania. Zwiędnięte kwiaty. Przewrócone znicze. Zarośnięty grób.

Tu serce od dawna nie bije. Tu nikt nie oddycha. Na zewnątrz życie toczy się swoją pętlą czasu. Pod ziemią mrok, cisza i niemoc. Harmonia Smutku wylewa się z głębi najmroczniejszych zakamarków i tajemnic przeznaczenia. Nastrój przygnębienia i zapomnienia. W martwej ciszy, stare dęby i lipy nucą melodię przemijania.

Nie macie już nawet imion i nazwisk. Zabrano wam wszystko. To ci żywi, którzy kiedyś do was dołączą. Poczują Harmonię Smutku i zapomnienia. Ich życie to kruchy lód, który pęka wraz z każdym dniem. Nie mogą go schłodzić. Nie mogą powstrzymać. Celem jest śmierć i dalsza wędrówka.

Cmentarz na Goli Wielkiej to kolejne – po cmentarzach w Bukowinie Sycowskiej i na Królewskiej Woli, niesamowite i przepełnione nostalgią miejsce pochówku dawnych mieszkańców tego terenu. Tajemnicze i popadające w coraz większą ruinę. Jakoś tak dziwnie wszystko do siebie tutaj pasuje.

Otoczenie, stare dęby i lipy, ogrodzenie, asfaltowa droga, chaotycznie poprzewracane nagrobki, niestety w większości okradzione. Ale to część historii tego miejsca, jego wzlotów i upadków. Wydarzeń – czasami dramatycznych, czasami spokojnych. Nie sposób przejść obok niego obojętnie.

Tu naprawdę panuje Harmonia Smutku. Harmonia wyciszenia, zastanowienia, przemijania, bezsilności i bezradności. Chociaż w pobliżu są domostwa, ludzi żywych rzadko można tu spotkać. Dusze tych martwych, krążą gdzieś w pobliskich lasach oraz otchłani pośród pól i łąk.

Pośród mroków i cieni. Wędrują już długo i czekają na pomyślny koniec tej wędrówki. Na ostateczne zwycięstwo życia nad śmiercią i pojednanie w miłości. Harmonia Smutku zawładnęła starym cmentarzem na Goli Wielkiej. Jeżeli chcesz jej posłuchać, kliknij w ten link…  https://drive.google.com/drive/folders/1ypL3BKBsMddaAYQUXDP5jwsBHGQT3idi