Aktualności
- 02 kwi, 2022
Requiem dla Bukowianina cz. 3/3. Lata 2019-2020.
Requiem dla Bukowianina cz. 3/3.
Lata 2019-2020.
2019
Ostatnia część “Requiem dla Bukowianina” obejmuje lata 2019-2020. Nie były one tak obfite w fotografie drzewa, jak to miało miejsce w sezonach 2017-2018, ale podczas wycieczek do Bukowiny, dość często starałem uchwycić się drzewo do obiektywu, zarówno w tradycyjnych ujęciach, jak również z bardziej nietuzinkowych perspektyw.
05.01.2019
Bardzo wilgotny, pochmurny i ponury początek stycznia 2019 roku. “Bukowianin” w fotografii otworkowej, wspaniale tworzy nad stacyjką nastrój mroku.
16.03.2019
Połowa marca 2019 roku. Pochmurnie, wilgotno, ale w powietrzu czuć już zbliżającą się wiosnę. “Bukowianin” pompuje składniki odżywcze po wierzchołek korony, chociaż tego procesu na zewnątrz nie widać.
05.04.2019
Bardzo przyjemny ciepły dzień, chociaż początkowo niebo jest mocno zachmurzone. Stosując w aparacie efekt “dramatycznej tonacji”, podkreślam na jednej z powyższych fotografii pochmurną aurę z “Bukowianinem”.
Kolejny zastosowany efekt to “Grafika Key Line”. “Bukowianin” i stacja wyglądają jak namalowane na obrazie. Całość bardzo mi się podoba.
Dość nietypowe ujęcia “Bukowianina” z perspektywy myszy wędrującej między torami kolejowymi. Zdjęcia zrobione spontanicznie.
02.05.2019
Początek maja 2019 roku i początek Tour De Las & Grzyb 2019. Wiosna pachnie i kusi na wyprawę do lasu, “Bukowianin” już zielony, góruje nad jeszcze szarymi polami.
Po suchym kwietniu, wreszcie solidnie popadało, kałuże w drodze na stację oznaczają czyste i rześkie powietrze oraz wilgoć w lesie. “Bukowianin” pięknieje z każdym dniem.
W tamtym czasie nie kursowały pociągi do Bukowiny z uwagi remont torów kolejowych. Od Grabowna Wielkiego podstawiano autobusy zastępcze, które w Bukowinie zatrzymywały się przy szkole. Oczywiście to nie stanowiło przeszkody, żeby odwiedzić “Bukowianina”.
Drzewo na początku maja zachwycało wyjątkowo intensywną, soczystą barwą ulistnienia.
20.07.2019
Druga połowa lipca 2019 roku. “Bukowianin” wynurzający się potężną sylwetką z pola kukurydzy.
20.09.2019
Druga połowa września 2019 roku. Rozpoczyna się wspaniały wysyp grzybów. Grzybobranie, tradycyjnie zaczynam od bukowińskiej stacyjki i pstryknięcia zdjęcia porannemu “Bukowianinowi”.
29.09.2019
Wracam z grzybobrania – bardzo udanego. Z oddali pstrykam kilka fotek “Bukowianina”. Młode samosiejki, które rosną spontanicznie na łące, zasłaniają drzewo do połowy.
Widać lekkie przebarwienia liści drzew. Jesień zaczyna wypierać lato. Bukowina pachnie grzybami na odległość.
30.11.2019
30 listopada 2019 roku – oficjalne zakończenie Tour De Las & Grzyb 2019. Na wycieczkę przyjeżdżam z kolegami – Krzyśkiem i Leszkiem. Podziwiamy “Bukowianina” z rana i po południu.
Ponownie posiłkuję się w aparacie różnymi trybami, aby fotografie nabrały innych barw i żeby pokazać “Bukowianina” trochę inaczej, chociaż z perspektyw, które już wielokrotnie pokazywałem.
Niebo jest przejrzyste, błękitne, Słońce wędruje nisko nad horyzontem. To pozwala uchwycić ciekawą aurę otaczającą drzewo.
W drodze powrotnej oglądamy drzewo z daleka. Mamy dość dużo czasu do pociągu. Można powspominać minione lata i wrócić myślami do setek godzin spędzonych w bukowińskich lasach.
Słońce szybko zmierza ku zachodowi. Zrobiło się bezchmurnie i cicho. W ciągu nocy nadejdzie grudzień i rozpocznie w Bukowinie meteorologiczną zimę.
Dodaję nieco głębszych i ostrzejszych barw do fotografii. “Bukowianin” i otoczenie tworzą aurę niezwykłości. Chwila magii, czy magia chwili? Chyba jedno i drugie.
Również przy stacji drzewo wygląda niezwykle. “Bukowianin”, wraz z jałowcem “Kolejarzem” i czerwonym budynkiem stacji, wzmacniają kultowy klimat tego miejsca.
20.12.2019
Druga połowa grudnia 2019 roku. Ostatnia wycieczka do Bukowiny w tamtym roku. Pogoda ponownie dopisuje. Wyruszam na długą wyprawę do Twardogóry, do której dojdę już w kompletnych ciemnościach. “Bukowianin” zasnął, a wraz z nim bukowińskie pola i łąki.
Pole, domki, lasy i korona wielkiego drzewa. Piękno i harmonia w jednym kadrze.
Co przyniesie Nowy Rok, w którym są dwie dwójki i dwa zera? Powinno być dobrze. Tego się trzymam. Do zobaczenia drzewny przyjacielu!
2020
2020 rok to ostatni, dobry rok dla drzewa, w którym zrobiłem stosunkowo mało zdjęć. Czekałem na śnieżną zimę, aby pstryknąć ośnieżonego “Bukowianina”, ale się nie doczekałem. Zima była ciepła i bezśnieżna.
14.03.2020
Połowa marca 2020 roku. Solidne opady deszczu zwiastują soczystą i piękną wiosnę. “Bukowianin” i jego potężny organizm budzi się z zimowego snu.
Podziwiam drzewo z daleka, fantastycznie współgrają ze sobą kałuże i niewielkie chmury kłębiaste na niebie.
07.06.2020
Pierwszy tydzień czerwca 2020 roku. Co to był za dzień! W środku lasów złapała mnie potężna ulewa, na stację przychodzę zmoczony do suchej nitki. Na szczęście po opadach zrobiło się ciepło i Lenart zdążył już nieco obeschnąć. Fotografuję “Bukowianina” odbitego w kałuży.
Spoglądam i fotografuję potężny pień “Bukowianina”. Drzewo porządnie się napiło. Zapowiada się udane lato.
Pstrykam też fotografię w pionie, aby jeszcze wyraziściej pokazać odbitą sylwetkę drzewa w sporej kałuży po ulewie.
27.06.2020
Końcówka czerwca 2020 roku – rekordowo wilgotnego, chociaż nie dającego masowego wysypu grzybów. Sylwetkę “Bukowianina”, wciąż można podziwiać w kałuży. W lesie jest bardzo mokro, wiele miejsc trzeba omijać, ponieważ stoi w nich woda.
18.07.2020
Początek drugiej połowy lipca 2020 roku. “Bukowianin” w pełni lata. Lipiec jest zdecydowanie bardziej suchy i kałuże przy stacji wysychają.
Nie miałem pojęcia, że jest to ostatnie lato, w którym podziwiam “Bukowianina” w letnim majestacie…
24.07.2020
24 lipca 2020 roku. Kończę sezon jagodowy. Na bukowińskiej stacyjce trwa piękne, spokojne i ciepłe lato.
22.08.2020
Druga połowa sierpnia 2020 roku. Z kolegą Krzyśkiem rozpoczynamy wycieczkę w Twardogórze, kończymy w Bukowinie. Na niebie pojawiają się rzadkie chmury ‘Asperitas’, które wcześniej nazywano/określano jako ‘Undulatus asperatus’. Tworzą wyjątkowo apokaliptyczną scenerię. Udaje mi się na ich tle sfotografować “Bukowianina”.
Najwspanialsze efekty z podniebnej apokalipsy oglądaliśmy na Królewskiej Woli, co skłoniło mnie do napisania o niej odrębnego artykułu: http://server962300.nazwa.pl/falujace-niebo-nad-krolewska-wola-i-bukowina-sycowska.html W nim również jest kilka fotek “Bukowianina”.
11.09.2020
Pierwsza połowa września 2020 roku. Rozpoczął się spóźniony letni wysyp grzybów, w znacznym stopniu robaczywy. Przyjeżdżam z rana do Bukowiny i przez kilka minut podziwiam budzącego się “Bukowianina”.
19.09.2020
Druga połowa września 2020 roku. Kończy się pierwszy wysyp grzybów, zrobiło się ciepło i sucho. “Bukowianin” jeszcze w letniej szacie.
01.11.2020
Początek listopada 2020 roku. Po bardzo wilgotnym październiku, wokół bukowińskiej stacji unoszą się najwspanialsze zapachy. “Bukowianin” wchodzi w okres zaawansowanej jesieni.
18.12.2020
Druga połowa grudnia 2020 roku. Ostatnia wycieczka i pożegnanie z “Bukowianinem” do przyszłego roku.
W koronie drzewa notuje się coraz liczniejsze stanowiska jemioły. Mimo to, “Bukowianin” jest jedyny i najpiękniejszy wśród klonów srebrzystych rosnących na Dolnym Śląsku.
Zdjęcie bardzo symboliczne. Kończy się 2020 rok i “Bukowianin” wyrusza w swoją ostatnią podróż. Zakończy się tragicznie przez człowieka…
Legenda o wielkim drzewie na stacji poszła w las. Wiele pokoleń drzew będzie nucić melodię wiatru o “Bukowianinie” w swoich koronach. Ludzie pewnie zapomną, pamięć przeminie…
