Pomnikowe dęby szypułkowe z Leśniczówki.

Przy drodze i za płotem.

Ponownie miejscowość Leśniczówka w woj. opolskim, w powiecie brzeskim, w której opisałem ostatnio piękną i dość długą, pomnikową aleję Ireny Zajączkiewicz-Dudek. Oprócz alei, zaraz po wjeździe do wioski z drogi krajowej nr 94, można tu spotkać dwa, bardzo urodziwe i ciekawe dęby szypułkowe. Jeden z nich rośnie przy drodze, a druki za płotem na posesji prywatnej.

(1) DĄB PRZY DRODZE

Pierwszy dąb szypułkowy, który rośnie przy drodze jest większy od tego rosnącego na posesji i sprawia spore wrażenie. To kolos, który wystaje z licznych gałęzi krzewów i młodych drzewek, które częściowo zasłaniają pień olbrzyma w stanie pełnego ulistnienia. Jest to mocarne i wspaniałe drzewo.

W miarę zbliżania się do niego, łatwo zauważyć, że widnieje na nim duża, biała tablica. Na niej zawarto podstawowe informacje o tym drzewie, natomiast wyżej można odnaleźć znacznie mniejszą, zieloną tabliczkę z napisem “pomnik przyrody”.

Będąc w pobliżu drzewa widać jego ogrom. Niezbyt wysoki, ale potężny pień i masywne, grube konary oraz piękna rozłożysta korona stanowią znak firmowy tego wspaniałego osobnika. Do pnia, dosyć ciężko się przedrzeć, dlatego zrezygnowałem z dokonania pomiaru i posiłkowałem się informacjami zawartymi na białej tablicy i w CRFOP.

Według Centralnego Rejestru Form Ochrony Przyrody ( Dąb_szyp._przy_drodze_Leśnicz. ), drzewo ma 543 cm obwodu pierśnicowego pnia, a jego wysokość wynosi 29 metrów.

Natomiast na tablicy informacyjnej przybitej na drzewie napisano, że dąb ma 540 cm obwodu pierśnicowego pnia, a jego wiek wynosi 224 lata (stan na 2006 rok). Nie podano za to wysokości drzewa.

Te niewielkie różnice w danych o obwodzie pnia, mogą wynikać z różnego okresu, w jakich wykonano pomiary i sposobu ich wykonania. Nie przywiązywałbym jednak do tego większej uwagi, ponieważ 3 cm to naprawdę znikoma różnica w przypadku tak dużego okazu.

Dąb ten odznacza się bardzo dobrym stanem zdrowotnym, ma piękny, solidny i mocny pień, na którym nie widać grzybów, ubytków i wypróchnień, wspaniale rozwiniętą koronę i ogromne konary, które nadają mu królewskiego wyglądu.

Dość długo podziwiałem tego dęba, ponieważ tak urodziwe drzewa, mają ten wspaniały magnetyzm w sobie i przyciągają uwagę miłośników przyrody, a zwłaszcza sędziwych drzew. 

Korona już bez liści, na której widać wiele, interesujących szczegółów, w błękicie listopadowego nieba. Sylwetka prawdziwego, dębowego mocarza, budząca zachwyt i pokorę przed jego potęga.

Po dokładnym obejrzeniu i zrobieniu sesji fotograficznej dębowemu czarodziejowi, przyszedł czas na lustrację od odziomka do wierzchołka drugiego, pomnikowego dębu.

(2) DĄB ZA PŁOTEM

Drugi, pomnikowy dąb rośnie tuż za płotem/siatką, otaczającą teren prywatny. Drzewo jest dobrze widoczne z daleka i od razu widać, że coś mu się przegięło w jedną stronę, chociaż dla podtrzymania statyki, korona nieco stabilizuje tę pochyłość.

Jest to samotnie rosnące drzewo, które – mając nieograniczony dostęp do światła, wykształciło regularną i rozłożystą koronę. Drzewo również figuruje w Centralnym Rejestrze Form Ochrony Przyrody ( Dąb_szyp._za_płotem_Leśnicz. ).

Według informacji tam zawartych, drzewo ma 509 cm obwodu pierśnicowego pnia, a jego wysokość wynosi 23 metry. Jest to dość spora różnica w porównaniu z danymi, zawartymi na tablicy informacyjnej przy drzewie.

Według niej, drzewo w 2002 roku miało 490 cm obwodu pierśnicowego pnia, przy wysokości 21 metrów i wieku 221 lat. Być może w CRFOP podano najnowsze pomiary drzewa.

Dzięki uprzejmości gospodarza terenu, mogliśmy wejść na teren posesji i obejrzeć drzewo z drugiej strony. Jak powiedział nam gospodarz – dąb co roku obficie pokrywa się liśćmi i wydaje się być w świetnej formie, pomimo, że w środku jest w znacznym stopniu wypróchniały.

Na drzewie widać ślady chirurgicznego usunięcia kilku konarów, a na pniu, zieją dwie dziuple, jedna z nich tuż przy podstawie, druga – kilka metrów powyżej.

Nie wiadomo, czy drzewo, przy pustym wnętrzu, będzie jeszcze powiększać czy jednak pomniejszać swój obwód? Pomijając te rozważania, trzeba przyznać, że jest to również piękny okaz dębu szypułkowego.

Poza dziuplami i śladami cięć chirurgicznych, drzewo ma też pozostałości po wyłamaniu się niektórych konarów, w tym jednego dość okazałego. Na drzewie przyczepiono tabliczkę “pomnik przyrody”.

Ponieważ drzewo – jako dębowy samotnik za płotem, efektownie prezentuje się na tle wiejskich zabudowań, aż “prosiło się”, aby pokombinować przy jego zdjęciach w różnych tonacjach.

Stąd, na powyższych i poniższych fotografiach, pozwoliłem sobie skorzystać z możliwości aparatu fotograficznego i popstrykać fotki dębu w scenerii, której w realu nie ma, chociaż może trafić się podobna, w zależności od warunków atmosferycznych, padania promieni słonecznych itp.

Kiedyś sceptycznie podchodziłem do takich efektów, ale obecnie stwierdzam, że czasami warto i tak fotografować drzewa, dla podkreślenia ich piękna, uroku i tajemnicy.

PODSUMOWANIE

1) Dwa piękne, dorodne i różniące się od siebie dęby szypułkowe z Leśniczówki (woj. opolskie, powiat brzeski). Pierwszy, który rośnie przy drodze, ma 543 cm obwodu pierśnicowego pnia, 29 metrów wysokości i wiek ponad 230 lat. Drugi dąb rośnie za płotem i może pochwalić się około pięciometrowym obwodem pnia oraz wiekiem zbliżonym do pierwszego dębu.

2) Oba drzewa, wraz z opisaną ostatnio, pomnikową aleją “Ireny…” stanowią ważne urozmaicenie walorów turystycznych tej miejscowości. Dęby uhonorowano statusem pomnika przyrody. Chociaż Leśniczówka to niewielka miejscowość, może poszczycić się wielkimi drzewami. Kiedyś, gdzieś przeczytałem takie powiedzenie “Jeżeli wydaje ci się, że w danym miejscu nie ma nic szczególnego, poszukaj starych drzew”. Warto o nim pamiętać.

3) Czasami tak jest, że wspaniałe drzewa rosną nam przy drodze lub za płotem i ich nie zauważamy. ;))