Pierwsza Perła Dendroflory Wzgórz Twardogórskich 2017 wycięta…

(artykuł edytowany i poprawiony w dniu 07.04.2020 r.) Zgodnie z zapowiedziami, w miesiącu czerwcu, rozpocznę cykl Pereł Dendroflory Wzgórz Twardogórskich 2017, prezentując wyjątkowe drzew rosnących na tych terenach. Będzie to kontynuacja cyklu z 2016 roku. Coraz ciężej jest znaleźć unikatowe drzewo. Wynika to przede wszystkim ze znacznej przewagi lasów gospodarczych, które mają dostarczać surowca drzewnego i nie dane im jest dożyć do sędziwych rozmiarów i wieku.

Pomimo tego i na całe szczęście, jeszcze są miejsca, gdzie można spotkać okazałe drzewo lub grupę drzew, zdecydowanie wyróżniających się w otoczeniu. Nazywam je “ostatnimi tchnieniami puszczy”, która setki lat temu, bujnie porastała Grzbiet Twardogórski, Dolinę Baryczy i sąsiadujące regiony.

Pierwszym drzewem, które miało być zaprezentowane w tegorocznym cyklu jest, a raczej NIESTETY była potężna i spektakularna topola biała. Rok 2017 to moja okrągła 30-ta rocznica pasji leśno-grzybowej, która swoje korzenie ma w Bukowinie Sycowskiej i jakże ogromny paradoks mnie spotkał. To wspaniałe i już brutalnie wycięte drzewo, “odkryłem” dopiero w dniu 28 stycznia tego roku.

I chociaż miejsce, w którym rosło to drzewo dobrze znam i przechodziłem przez nie dziesiątki, jeśli nie setki razy, to jednak nie dostrzegłem jego wcześniej. Topola rosła za gęstym zadrzewieniem z tyłu posesji prywatnej. Kiedy w styczniu dokonałem jej odkrycia, po raz kolejny uświadomiłem sobie, że warto zbaczać z dróg, którymi chodzę od lat, aby odkryć coś nowego i niezwykłego.

Nie dane mi było się długo cieszyć odkryciem tego wspaniałego drzewa. Zaledwie 1,5 miesiąca. Kiedy odwiedziłem Bukowinę tydzień temu z moimi dwoma znajomymi, topola leżała już ścięta i tylko ogromny pień, uświadamiał nam potęgę tego drzewa.

W obwodzie pierśnicowym pnia mierzyła 512,50 cm i bezdyskusyjnie była to najgrubsza, jednopniowa topola biała w całym regionie, chyba, że jeszcze gdzieś rośnie grubsza, ale takich informacji nikt mi nie potwierdził. Nie dokonałem też takiego odkrycia. Zdążyłem ją w styczniu zmierzyć i sfotografować. Teraz mam porównanie, pamiątkę i ogromny smutek, żal i wściekłość na ministra anty-środowiska i bezmózgowców, korzystających na parszywych przepisach.

Topola ta była w bardzo dobrej kondycji zdrowotnej. Miała nadłamane trzy, grube konary i tylko one powinny zostać chirurgicznie usunięte. Pozostała część drzewa prezentowała się nad wyraz okazale. Drzewo nikomu i niczemu nie zagrażało. Do posesji było zbyt daleko, aby ją uszkodzić w razie wywrotu. Obok nie ma ani drogi, linii energetycznej, czy też palcu zabaw dla dzieci.

Jedynie stary, drewniany płot mógłby zostać ewentualnie uszkodzony. Pomimo tego, nie było jej dane rosnąć jeszcze dobrych kilkadziesiąt lat. Minister anty-środowiska dał naszemu kochanemu, wspaniałemu, katolickiemu społeczeństwu, ciche przyzwolenie na wypierniczenie wszystkiego co żywe i zielone. Pod pretekstem szumnego i propagandowego hasła, szeroko pojmowanej wolności i własności prywatnej.

Nagle, nasz minister anty-środowiska doznał olśnienia nad ranem w procesie głębokiej miłości do ludzi, że Ci – niezwykle gospodarni, mający szacunek do innych ludzi i świata przyrody, najlepiej będą wiedzieć, co zrobić z drzewami na swojej ŚWIĘTEJ posesji prywatnej. I miał rację. Ci kochający przyrodę i miłujący bliźniego ludzie, postanowili pozbyć się niebezpiecznych, wrednych, dających cień, tlen, zdecydowanie upiększających krajobraz, będących miejscem życia wielu organizmów drzew, aby pokazać wszystkim:

“To moja święta własność prywatna! Ja tu kurka wodna rządzę! Mogę tu jeść, wydalać, wylewać gnój, latać na waleta, wyciąć drzewo, wypić 10 jaboli i nikomu we wszechświecie nic do tego! Jestem Bogiem na mojej świętej, prywatnej własności! Co tam Bogiem! Jestem wyżej od niego bo mam akt własności, a On nie! I każdemu nic do tego!”.

Dalej, idąc tokiem rozumowania konserwatywnej części zwolenników i fanatyków świętej własności prywatnej, należy podnieść to, co głoszą: “Wreszcie mogę wyciąć drzewo! Moje drzewo, moja sprawa bo to moja święta własność prywatna!” Nieważne, że pod piłę idą nawet 200-300 letnie, bezcenne okazy. Nieważne, że – być może – nasi pradziadkowie nie życzyliby sobie, aby je wyciąć.

Sadząc dąb  lub lipę raczej mieli świadomość, że to długowieczne rośliny i cieszyli się, że ich praprawnuczki będą siedzieć w cieniu tych wspaniałych drzew. Jakakolwiek krytyka tych fanatyków powoduje tsunami piany na ich przeważnie tłustych buziach. “Wy zasrani eko-terroryści” – krzyczą! “Sami sobie kupcie działkę i sadźcie tam milion drzew, a od nas wara! Dobrze Wam tak! Będziecie się może przywiązywać do drzew bo tam jakaś żabka skacze, robaczek lata lub wiewióreczka fika! Ha, ha, ha!!!”

Wśród tego całego gnoju i szamba, które rozpętało się po nowelizacji przepisów ustawy o ochronie środowiska, zauważam, że należy wprowadzić do słownika nowe pojęcie, czy też dokładniej – zjawisko. To TREE HATE, czyli – kulawo tłumacząc na język polski – osoba nienawidząca drzew/nienawidzenie drzew. Jednym z podnoszonych argumentów przez “treehaterowców” to liście. No tak.

Drzewa zrzucają liście, które na świętej własności prywatnej są niemile widziane, bo trzeba tłusty bebech ruszyć, pozamiatać je, wywieść lub spalić, tracąc cenną energię, która mogłaby być spożytkowana np. na zżeranie trzydziestej kiełbasy z grilla. Do tego ból kręgosłupa dochodzi bo przecież trza się schylać. Ciekawe, gdyby zamiast liści, na tej świętej prywatnej posesji, leżałoby 2 tysiące papierków o nominale 50 zł? Czy ktoś by narzekał, że trzeba pozbierać/pozamiatać?

Zastanawiam się, dlaczego tak szybko w tak radykalny sposób znowelizowano przepisy dotyczące wycinki drzew na prywatnym gruncie? Czy to miłość do bliźniego Pana ministra anty-środowiska i wiara, że są oni dobrymi gospodarzami na świętej własności prywatnej? Czy to realizacja obietnic wyborczych? Czy wreszcie przekręt i totalny szwindel w majestacie prawa, ku uciesze lobby deweloperskiego/kolesiowskiego/partyjnego?

To ostanie “raczej odpada”, przecież 90% Polaków to katolicy, a rządzący to w 200% ideały, kierujące się moralnością, etyką, dobrem ogółu, nieskazitelni, czyści wręcz jak tryskająca woda z krystalicznie czystych źródeł. ;)) Wszystkie te komisje śledcze i afery to propaganda, aby spowodować zamęt wśród “elitarnych elit rządzących, nieskazitelnej opozycji i wszystkich jej członków”.

Nie chcę dalej pisać o polityce, mój pogląd od kilkunastu lat jest niezmienny. Na pierwszym miejscu zawsze jest partia i dobro ich kolesi. Ludzie są ZAWSZE na drugim miejscu. Tak jak w spółce akcyjnej. Podstawowym celem jej działalności jest wypracowanie zysku dla akcjonariusza, a klient jest ZAWSZE na drugim miejscu, chociaż klajstruje się oczy i pierdzieli, jak to firma troszczy się o klienta (a przede wszystkim o jego portfel)…

Współczesny świat oparty jest na trzech ogromnych filarach, w skrócie FOH. To FAŁSZ, OBŁUDA i HIPOKRYZJA. W tym wszystkim, śmierdzącej oliwy do ognia ludzkiej podłości dolewają ludzie spod znaku prostactwa i hołoty, których grono niebezpiecznie się rozrasta i żąda dla siebie wszystkiego.

Wracając do drzew i świętej własności prywatnej. Daleko mi do fanatyzmu i bezgranicznemu zakazowi wycinania drzew. Fanatyzm zawsze prowadzi do ekstremizmu. Ekstremizm do wojny. Wiara w to, że ludzie sami najlepiej wiedzą, co zrobić z drzewami na swoim terenie jest wiarą głupca, bezmózgowca, idioty i pomyleńca.

Część ludzi na pewno wie, że warto szanować i zachować drzewa, szczególnie te najstarsze, pod warunkiem, że rzeczywiście nie zagrażają życiu i mieniu. Inni natomiast widzą tylko kasę lub opał z drewna i okazję do pozbycia się drzewnego problemu, dzięki toksycznej nowelizacji.

Co można było zrobić, a czego nie zrobiono? Na stronach Ministerstwa Środowiska można m.in. przeczytać, że: “Minister Środowiska prowadzi politykę zrównoważonego rozwoju z zachowaniem ojczystych zasobów przyrodniczych i polskiego krajobrazu. Odpowiada także za racjonalną gospodarkę leśną i efektywne wykorzystanie zasobów naturalnych. Ministerstwo Środowiska, poprzez współtworzenie polityki państwa, troszczy się o środowisko w Polsce i na świecie oraz wpływa na

długofalowy, realizowany z poszanowaniem przyrody i praw człowieka rozwój kraju tak, aby uwzględnić potrzeby zarówno współcześnie żyjących ludzi, jak i przyszłych pokoleń. Ministerstwo Środowiska jest nowoczesną, profesjonalną, darzoną zaufaniem społecznym instytucją, racjonalnie zarządzającą zasobami naturalnymi, dbającą o edukację ekologiczną społeczeństwa oraz otwartą na współpracę w zakresie ochrony środowiska”.

Aby chronić najcenniejszy drzewostan w kraju, należało chociażby zobowiązać wszystkie gminy do rzetelnej inwentaryzacji drzewostanu na swoim terenie i ten najcenniejszy objąć ochroną (np. w formie pomników przyrody). Dopiero wtedy można było poluzować przepisy i znieść obowiązek występowania o zgodę na wycinkę drzewa.

Można było właścicielom prywatnych posesji obniżyć np. podatek od nieruchomości i partycypować w kosztach ponoszonych przez właściciela w związku z utrzymywaniem na swoim gruncie pomnika przyrody. Wreszcie – można było spokojnie usiąść do debaty z ekologami, właścicielami i narodem, aby wspólnie wypracować optymalne rozwiązanie, uwzględniające zarówno interes właścicieli gruntów, jak i ekologów i przede wszystkim dobro przyrody.

Ale do tego trzeba było kierować się szacunkiem do przyrody, pewnymi wartościami i mieć jaja, których zdecydowanie zabrakło. Nie zabrakło za to radości wśród tych, którzy już zacierali łapska i liczyli przyszłe zyski. I tacy ludzie teraz tną wszystko jak leci. Naginają przepisy, tną nawet tam, gdzie nie można bez zezwolenia, tłumacząc się głupkowato:

“Sorry, pomyliłem się, nie wiedziałem, że wypierdzieliłem 10 hektarów jakiejś strefy ochronnej lub rezerwatu”. Trudno, stało się. I stanie się jeszcze gorzej. Jest jedna rzecz o której cała ludzkość, poza wyjątkami, krzyczącymi jeszcze tu i ówdzie, zapomina.

Nasza planeta, zwana błękitną jest wyjątkowa. Przecież niby każdy to wie. I co z tego? Mamy nieprawdopodobną różnorodność życia na niej, a my sami – chociaż ewidentnie zmierzamy ku samobójstwu – także jesteśmy fenomenem ze wszystkimi układami, narządami i mózgiem. I co z tego? Ano nic.

Doimy Matkę Ziemię i dewastujemy, jak żadna inna forma życia. Rżniemy lasy, zaśmiecamy wody, wybijamy wszelkie zwierzęta, sami siebie też wycinamy w imię religii, interesów, wyższości hołoty nad plebsem i kanciarzy nad niewolnikami. Rozpanoszyliśmy się jak zaraza, jak gangrena, najzłośliwszy rak i epidemia. I co z tego? I nadal nic.

O czym naprawdę zapomnieliśmy? Ano o tym, że Matka Ziemia daje nam bardzo wyraźne sygnały (wielkie zmiany klimatyczne), że przeginamy, ale my nadal mamy to głęboko w dupie. Ziemia dysponuje ogromnym arsenałem, który – w porównaniu do nawet najbardziej destrukcyjnej “ludzkiej” broni jest miliard razy potężniejszy.

Żywioły Matki Ziemi – tornada, huragany, trzęsienia ziemi, tsunami, susze, powodzie, EL NINO, wulkany i inne, jakże często uświadamiają nam, że w jednej sekundzie, nasze życie może się skończyć wraz całym zasranym dobytkiem nad którym trzęsiemy się jak galareta i dla którego harujemy 20 godzin dziennie.

Ludzkość doszła do takiego punktu, w którym nie ma już nadziei na jakiekolwiek nawrócenie ku przyrodzie, ku dobremu. Zdominował nas pęd za mamoną i za zaspokojeniem swoich coraz bardziej chorych pragnień. Chcemy mieć wszystko tu i teraz. Po trupach do celu.

Chcemy luksusów, drogich samochodów, willi z widokiem na cholera wie co. Nie liczymy się z przyrodą. Śmiecimy, dewastujemy, załatwiamy na nią potrzeby fizjologiczne i generalnie mamy wszystko głęboko w poważaniu. Do czasu kochani. Do czasu.

W latach 1997 i 2010 przez Polskę przetoczyły się ogromne powodzie. W 2015 roku przeczołgała nas wielka susza. Ale co tam. Jakoś to będzie. Przecież kiedyś owe zjawiska też występowały i trwamy nadal. Zatem wycinajmy drzewa jak popadnie, podporządkujmy sobie wszelkie formy przyrody ożywionej, uregulujmy rzeki, rzeczki, strumyki i bajora.

Wystrzelajmy zwierzęta, wytnijmy wszystkie “pijane” drzewa przy drogach, znieśmy rezerwaty bo tam można coś spieniężyć i wybudować za to galerię handlową lub parking. Człowiek jako rozumna istota najlepiej wie, co jest dobre, a co nie. W imię Szatana. Amen.