Perły dendroflory Wzgórz Twardogórskich.

Tuzy cyklu 2018. Część 1/2.

Nowy cykl pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich, zbliża się wielkimi, leśnymi zastępami i obrośniętymi mchem stopami. ;)) Pierwsze drzewo w nowym cyklu, zaprezentuję w dniu 15 czerwca. Zanim to nastąpi, tradycyjnie przybliżę syntetycznie sylwetki dendrologicznych tuzów, które były pokazywane w poprzednim cyklu. Ponieważ był to rekordowy cykl, w którym zaprezentowałem aż 30. drzew lub ich grup, zdecydowałem, że przypomnienie poszczególnych osobliwości, podzielę na dwie części. Dzisiaj pierwsza piętnastka PDWT 2018, dzięki której moje spojrzenie na żywe cuda natury, którymi są drzewa, jeszcze bardziej zmieniło się w ostatnim czasie.

W dniu 5 czerwca, zaprezentuję drugą piętnastkę dendro-bohaterów poprzedniego cyklu, po czym napiszę jeszcze dwa artykuły, wprowadzające do tegorocznej odsłony cyklu PDWT. Spróbuję w nich podsumować moje trzy lata działalności, od kiedy sam siebie ochrzciłem treehunterem i uznałem, że jest to jedno z najwspanialszych hobby, jakie mi się w życiu mogło przytrafić. Ciągłe poszukiwanie wyjątkowych drzew, jak i odwiedzanie tych już opisanych i oznaczonych to wspaniała dawka pozytywnej adrenaliny i też ciągłe zadawanie pytań Matce Naturze – czym mnie jeszcze zaskoczysz? :))

(1) „PODWÓJNA” TOPOLA BIAŁA Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pnia na wysokości 80 cm od podstawy: 512 cm)

– prawdopodobnie najgrubszy okaz tego gatunku w Bukowinie i na okolicznych terenach. Stanowi sporą ciekawostkę dendrologiczną, objawiającą się w patriarchalnym wyglądzie, pochyłej sylwetce i dużych rozmiarach. Wskazana byłaby ekspertyza dendrologiczna drzewa i ewentualne zastosowanie np. wiązań linowych lub innych zabiegów, poprawiających jego statykę.

(2) BUK ZWYCZAJNY „STOPA SŁONIA” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pnia na wysokości 110 cm od podstawy: 290 cm)

– drzewo niezwykle ukształtowane w odziomku (który przypomina stopę naszego największego ssaka lądowego), rosnące w środku bukowińskich lasów i tworzące – wraz ze swoim buczym kolegą, fantastyczny, leśny krajobraz na tle jednolitych, suchych borów sosnowych. Brakuje mu zaledwie 10 cm do pomnikowego rozmiaru obwodu pierśnicowego, ale już na tyle się wyróżnia, że zasługuje zarówno na status pomnika przyrody, jak i oczywiście na perłę dendroflory bukowińskich lasów.

 (3) BUK ZWYCZAJNY „DWUBUK” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pnia na wysokości 110 cm od podstawy: 352 cm)

– drzewo rosnące w głębi bukowińskich lasów, ale pomimo tego zostało „przyozdobione” na korze przez „ludzi”, którzy w ogóle nie powinni do lasu wchodzić… „Dwubuk” (a właściwie nawet “trójbuk”) to klasyczna „dwójka”, czyli zrost dwóch drzew, które stanowią całość do wysokości 130 cm i mogą być traktowane w świetle zasad obowiązujących w dendrometrii jako pojedynczy okaz.

(4) BUK ZWYCZAJNY „OKO LASU” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 390,50 cm)

– potężna sylwetka. Baśniowy, przepiękny i regularny pokrój. Pomnikowy wymiar. Profil „ludzkiej” twarzy na korze z charakterystycznym nosem i okiem. Moc, potęga, majestat i czar ukryty w jednym drzewie. Buku zwyczajnym, który jest absolutnie nadzwyczajny. „Oko lasu” to jedno z najwspanialszych drzew Bukowiny Sycowskiej i ścisła elita tego gatunku na Wzgórzach Twardogórskich.

 (5) BUK ZWYCZAJNY „ELEGANT” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 315 cm)

– buk będący jednym z najbardziej regularnie ukształtowanych, jednopniowych drzew tego gatunku w lasach Bukowiny Sycowskiej. Stracił on kilka konarów i gałęzi podczas październikowych wichur w 2017 roku, ale na szczęście przetrwał i ma się całkiem dobrze. Obawy budzą zmiany widoczne na korze i konarach drzewa w postaci ciemnych plam, wskazujących – być może – na nekrozę, będącą skutkiem działalności grzybów, owadów lub czynników pogodowych.

(6) BUK ZWYCZAJNY „FINEZJAN” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 333,50 cm)

– drzewo stojące na szczudłach? Nie. Dwa drzewa? Także nie. Butelkowaty częściowo pień i łukowate wygięcie, dzięki czemu drzewo prezentuje swoją wysmukłą i giętką „talię”. Kolejny okaz niezwyczajny wśród zwyczajnych.

(7) BUK ZWYCZAJNY „OPIEKUN” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 394 cm)

– bardzo dobra kondycja zdrowotna i wysokość ponad 30 metrów. Takie parametry posiada, chociaż cały czas istnieje groźba jego wycięcia, jeden z grubszych, jednopniowych buków zwyczajnych w lasach Bukowiny Sycowskiej. Jego potężne konary przez wiele lat podtrzymywały („opiekowały się”) wyschniętym świerkiem, który został wycięty w lipcu 2018 roku. Drzewo ma “pecha”, że rośnie stosunkowo blisko torów kolejowych i zostało zaznaczone do wycięcia.

(8) BUK ZWYCZAJNY „BRAT OPIEKUNA” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 332,50 cm)

– kolejny, przepiękny buk zwyczajny z bukowińskich lasów o wymiarach pomnikowych. Okaz zdrowia – solidny, gruby pień, wspaniała, gęsto ulistniona korona i jedno z piękniejszych drzew tego gatunku na tych terenach. Niestety, uszkodzony przez ścinkę sąsiednich drzew i przygotowany (wykropkowany) na wyrok, podobnie jak “Opiekun”…

(9) „POCHYŁA” SOSNA ZWYCZAJNA Z KRÓLEWSKIEJ WOLI

(obwód pierśnicowy pnia: 146 cm)

– niepozorna i młoda “pochyła” sosna zwyczajna jest przykładem drzewa, które intryguje przede wszystkim z uwagi na bardzo oryginalny (pochyły) sposób wzrostu. Gdyby były to nadmorskie wydmy lub rozległe bory sosnowe, w których rośnie sporo sosen w podobny sposób, byłaby zapewne jedną z wielu, niczym nie wyróżniających się sosen. Jednak na Wzgórzach Twardogórskich, sosen rosnących w podobny sposób jest niewiele, co kwalifikuje ją jako perłę dendroflory tych terenów.

(10) DĄB SZYPUŁKOWY „KRÓLEWSKI BLIŹNIAK” Z KRÓLEWSKIEJ WOLI

(obwód pnia na wysokości 100 cm od podstawy: 395,50 cm)

– jak na dąb szypułkowy – szczupły i niezbyt też wysoki. Wiekowo na pewno jeszcze nie stary w porównaniu do najstarszych krajowych, dębowych pradziadów. A jednak królewski. Powyższe „braki” nadrabia finezją. Baśniowymi i długimi konarami, którymi rządzą dwa przewodniki w jednym drzewie. Tańcem liści w koronie. Melodią gałęzi na wietrze.

(11) „WITAJĄCA” LIPA DROBNOLISTNA Z GOLI WIELKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 359,50 cm)

– drzewo to, o niezwykle malowniczym pokroju jest jedną z dendrologicznych wizytówek Goli Wielkiej. Jej dwa, potężne przewodniki i równolegle (kandelabrowo) rosnące pod nimi konary, sprawiają wrażenie, że drzewo „wita” się z obserwatorem i szeroko otwiera swoje „ramiona”.

 (12) „PATRIARCHALNA” DZIKA GRUSZA POLNA Z GOLI WIELKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 332 cm)

– wyjątkowo patriarchalny wygląd ze zdewastowanym pniem przez grzyby, pożar i owady. Outsiderka wśród innych grusz, zarówno w okolicy, jak i na dalszych terenach. Rosnąca na uboczu, w pobliżu zagajnika sosnowego. Stanowiąca niemałe wyzwanie podczas pomiaru i dla fotografa. Chociaż w kiepskim stanie zdrowotnym, wciąż z bogatym ulistnieniem. Chaotyczna “bałaganiara” o nieprzeciętnej urodzie, ukrytej w plątaninie gałęzi i pędów.

(13) „MAGICZNA” BRZOZA BRODAWKOWATA WYRASTAJĄCA Z WIERZBY KRUCHEJ Z GOLI WIELKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: brak danych)

– mistrzynie ekstrawagancji i wyrachowania. Wielkie intrygantki. „Szalone” i niezwykłe. Zaskakująca hybryda i osobliwość dendrologiczna rośnie na drugim końcu Goli Wielkiej. To „magiczna” brzoza brodawkowata wyrastająca z wierzby kruchej. „Diabelskość” i dzikość wierzby połączona na stałe z anielską delikatnością brzozy. Jeden z najbardziej niezwykłych tworów dendroflory Wzgórz Twardogórskich. Obwód pierśnicowy brzozy, niemierzalny bez użycia drabiny. ;))

(14) BUK ZWYCZAJNY „DOMINATOR” Z GOLI WIELKIEJ

(obwód pierśnicowy pnia: 456 cm)

– buk buków. Super buk. Dorodne buczysko. Po prostu Dominator. Wyjątkowo okazały, pokryty mchami i porostami w towarzystwie wachlarzowca olbrzymiego przy podstawie pnia i w pobliżu gniazda bielika. Jak do tej pory, jest to najgrubszy buk zwyczajny Wzgórz Twardogórskich, którego udało mi się zobaczyć i “odkryć” dzięki leśniczemu – Panu Tomaszowi Taciakowi.

(15) DĄBROWA GOSZCZAŃSKA – CZĘŚĆ ZEWNĘTRZNA

– cztery hektary okazałego i sędziwego drzewostanu, wśród którego na pierwszy plan wychodzą wspaniałe, patriarchalne i mocno przyozdobione zębem czasu dęby szypułkowe, których wiek waha się w przedziale 250-300 lat. Enklawa i oaza w środku lasów gospodarczych. Mimo, że nie rezerwat, specjalnie traktowana i z troską przez leśników.

Zewnętrzna część Dąbrowy Goszczańskiej to żywy, zielony duch prastarych lasów, pokrywających setki lat temu większość kraju. Stanowi absolutny punkt wycieczki dla miłośników nie tylko sędziwych drzew, ale – ogólnie mówiąc – dla osób, które szukają niezwykłych przyrodniczo miejsc.