(3) BUK ZWYCZAJNY „DWUBUK” Z BUKOWINY SYCOWSKIEJ

Drugim bukiem, rosnącym w głębi bukowińskich lasów, którego zakwalifikowałem do pereł dendroflory Wzgórz Twardogórskich jest “Dwubuk”, który – jak sama nazwa wskazuje – jest zrostem dwóch drzew. Takich buków odnalazłem w bukowińskich lasach co najmniej kilkanaście. Na początku stanowiły one dla mnie wyzwanie odnośnie kwalifikacji ich jako szczególne okazy drzew tych terenów do cyklu.

Problemem było ustalenie, jakimi kryteriami się posłużyć w tej kwalifikacji. Wszak wszystkie wytypowane buki przekraczają obwód pierśnicowy 300 cm, tym samym spełniają kryteria obwodowe do uznania ich za kandydatów do pomników przyrody. Trzeba było w tym przypadku posłużyć się zasadami obowiązującymi w dendrometrii, które stanowią, że w przypadku zrostu drzew do wysokości co najmniej 130 cm, można je traktować jako pojedynczy okaz.

W związku z tym w eliminacjach, które rozgrywałem z drzewami podczas późnej jesieni i zimą, odpadły zroślaki, które rozdwajają się niżej niż na wysokości 130 cm. Nie oznacza to wcale, że tamte są gorsze. To byłoby dla nich bardzo krzywdzące. Są wspaniałe i warte podziwiania. ;)) “Dwubuk” do wysokości 130 cm (a nawet nieco wyżej) stanowi całość.

Okaz ten to klasyczny zrost dwóch drzew, stąd nadałem mu imię “Dwubuk”. Na wysokości kilku metrów, jeden z głównych przewodników “Dwubuka” rozdziela się na dwa odrębne przewodniki, czyli na siłę można by go nazwać “Trójbukiem”. Taki pokrój to często spotykana osobliwość wśród drzew tego gatunku.

OBWÓD PIERŚNICOWY PNIA

“Dwubuk” jest najwęższy na wysokości 110 cm, czyli podobnie jak opisany ostatnio buk “Stopa słonia” i wynosi 352 cm. Oczywiście punkt od którego zacząłem odmierzać wysokość 130 cm znajdował się w najwyższym miejscu przy podstawie pnia. Czasami odnalezienie tego punktu wcale nie jest łatwe. Tym samym “Dwubuk” może pochwalić się pomnikowym rozmiarem obwodu pierśnicowego pnia.

Drugim podobieństwem “Dwubuka” do “Stopy słonia” są ślady głupoty i bezmyślności ludzkiej, wyrażonej w zeszpeceniu kory poprzez wyrycie na niej wulgaryzmów i innych bzdur. Słów brakuje, żeby nazwać takich idiotów, którzy idą w środek lasu i niszczą piękne drzewa.

Jak przystało na pnie sędziwych buków, szczególnie w dolnej części – jest on obficie pokryty mchem, co – według mnie – zawsze stanowi dodatkową atrakcję i wpływa na poziom odbioru piękna drzewa. “Dwubuk” ma nieliczne ślady wyłamań bądź chirurgicznego usunięcia niektórych konarów. Drzewo prezentuje się trochę tajemniczo na tle widniejącego w pobliżu młodnika sosnowego.

Drzewo sprawia wrażenie zdrowego, cieszącego się dobrą kondycją. Poza wspomnianymi wyłamaniami bądź chirurgicznym usunięciem kilku konarów, nie widać na nim jakichś innych, niepokojących objawów w postaci wypróchnień bądź obecności grzybów pasożytniczych. “Dwubuk” rośnie w wyjątkowym miejscu w punktu widzenia grzybiarza.

To już trzecie podobieństwo do “Stopy słonia”. O ile pod tamtym drzewem chętnie rosną prawdziwki, o tyle pod i w pobliżu “Dwubuka” często lubią rosnąć borowiki ceglastopore. W ostatnich sezonach coś się “zacięło” i “gniewusy” pokazują się rzadziej i w mniejszych ilościach. Bywały jednak lata, gdzie potrafiłem tam znaleźć kilkadziesiąt owocników tego gatunku grzyba.

“Dwubuk”, jak przystało na drzewo leśne, rosnące w zwarciu, wykształciło dosyć długie pnie i wysoko wysklepioną, niezbyt rozbudowaną koronę, która co roku obficie pokrywa się liśćmi. Warto też zaznaczyć, że “Dwubuk” rośnie tuż przy niewielkim wzniesieniu, na którym rośnie jeszcze kilka innych, ciekawych okazów tego gatunku.

Szczególnie wspaniały nastrój i klimat panuje w pobliżu “Dwubuka” i jego kilku kolegów z tego samego gatunku podczas jesieni, kiedy bukowe liście mienią się tysiącami barw i – leżąc na ściółce – wydają wspaniały leśno-liściasto-ziemny aromat. Na tle zielonego lasu iglastego prezentują się niczym fatamorgana lub bukowa enklawa. Podobnie jest przy buku “Stopa słonia”. Dużo tych podobieństw. ;))

Chociaż napisałem, że stan zdrowotny “Dwubuka” na razie nie budzi wątpliwości to znalazłem na drzewie miejsce po chirurgicznym cięciu, które może być początkiem kłopotów tego buka. Drzewo ma ciemniejącą (zainfekowaną) ranę i nie wiadomo, czy jego mechanizmy obronne zdołają powstrzymać atak organizmów, które chcą to wykorzystać.

PODSUMOWANIE

1) Buk zwyczajny “Dwubuk” to drzewo rosnące w głębi bukowińskich lasów, ale pomimo tego zostało “przyozdobione” na korze przez “ludzi”, którzy w ogóle nie powinni do lasu wchodzić… “Dwubuk” to klasyczna “dwójka”, czyli zrost dwóch drzew, które stanowią całość do wysokości 130 cm i mogą być traktowane w świetle zasad obowiązujących w dendrometrii jako pojedynczy okaz.

2) Obwód pnia “Dwubuka” na poziomie 110 cm wynosi 352 cm, czyli mamy do czynienia z okazem o wymiarach pomnikowych. W pobliżu “Dwubuka” rośnie kilka nieco mniejszych okazów drzew tego gatunku, najczęściej także wielopniowych. Niektóre z nich tworzą ciekawostkę dendrologiczną. Rosną wraz z olchami, które na suchych, piaszczystych stanowiskach są rzadkim widokiem w tych lasach. W przypadku “Dwubuka” nie nagrałem filmu.

3) Następnym drzewem w cyklu będzie buk zwyczajny „Oko lasu”, który jest jednym z najbardziej niezwykłych i najpiękniejszych buków na Wzgórzach Twardogórskich. Duchowość (lub tzw. “to coś”) tego drzewa jest wręcz niesamowita.