O bukowińskiej pompie przy stacji.

Kiedyś ceniona, zadbana, regularnie malowana i czyszczona. A dzisiaj? Zapomniana, rdzewiejąca, nieczynna i nikomu niepotrzebna. Stara bukowińska pompa przy stacji kolejowej. Kto dziś na nią spojrzy?

Kto zdrapie paskudną, rudą rdzę? Czy znajdzie się jakiś opiekun pompy? Albo gospodarz lub dobra dusza, którą razi w oczy niszczejący obiekt, będący nieodłączną częścią krajobrazu w bukowińskim terenie wokół stacji kolejowej? 

Jeszcze w latach 90-tych, pompa była najważniejszym obiektem wokół stacji dla przyjezdnych grzybiarzy i zbieraczy jagód. Wracając z lasu na stację, każdy myślał o tym, że już niedługo umyje ręce w lodowatej i czystej wodzie, którą można było wydobyć z podziemi dzięki bukowińskiej pompie.

A ileż to razy gasiła ona ludziom pragnienie? Dziesiątki razy widziałem, jak zmęczona, leśna brać, umordowana po całym dniu zbieraniem jagód, spragniona, łapczywie żłopała wodę prosto ze studni, dzięki bukowińskiej pompie.

Mi także zdarzało się wychłeptać z niej wodę, chociaż niektórzy ludzie przestrzegali przed tym, twierdząc, że woda może być skażona. Tylko powiedz to spragnionemu grzybiarzowi, po 11 godzinach leśnej włóczęgi, umęczonemu i marzącemu o napiciu się czegoś zimnego.

Do dzisiaj pamiętam, jak wtedy ta woda smakowała. Wszystkie napoje sklepowe mogły się schować. Przy bukowińskiej pompie odbywała się wręcz ceremonia mycia rąk.

Zbieracze jagód pokazali mi wtedy patent, który stosuję do dziś. Po drodze, zbierali na pobliskich łąkach i polach kilka listków szczawiu. Przy pompie, opłukiwali je wodą, a następnie rozcierali w rękach.

Wyciekający kwas szczawiowy jest doskonały na pozbycie się przebarwienia skóry po zbiorze jagód. Napotkani ludzie w pociągu, twierdzili później, że mamy zbyt czyste ręce, a zatem jagody, które prezentujemy w koszykach lub wiadrach, nie zbieraliśmy, tylko kupiliśmy. ;))

To wszystko to już przeszłość. Dzisiaj nikt nie patrzy na starą, bukowińską pompę. No, może prawie nikt, bo ja wciąż mam do niej wielki sentyment i patrząc na nią, porównuję jej los do losu wielu ludzi. Czyż wiele starych, schorowanych i “niepotrzebnych” ludzi nie dzieli losu bukowińskiej pompy?

Jak byli produktywni, szczodrzy, hojni i dobroduszni dla innych, klepano ich po plecach i wychwalano. Kiedy żywioł starości zdominował ich duszę na tyle, że sami potrzebują troski i opieki, popadli w zapomnienie i brak zainteresowania ze strony tych, którzy wiele im zawdzięczają…

Ludzie tworzą miliony różnych rzeczy. Świadomie lub nie, wtłaczają w nie część siebie. A te wszystkie wynalazki, chociaż martwe i zupełnie inaczej zbudowane w porównaniu z ludzkim organizmem, ulegają takim samym prawom czasu jak ich konstruktorzy.

Przechodzą przez swoje dzieciństwo, wiek dojrzały i w końcu starość, która najczęściej objawia się brutalnym pozostawieniem samemu sobie i kompletną ignorancją. Bo jak coś jest niesprawne to lepiej o tym zapomnieć… Tak żyje się łatwiej.

Stan zapomnienia i starości unosi się obecnie nad bukowińską pompą przy stacji kolejowej. Teraz nadszedł czas “wypasionych” hydrantów i wodociągów. Po co komu pompa? To relikt przeszłości i kawał rdzewiejącego złomu. Tak pewnie jest dzisiaj postrzegana ta pompa.

A kiedyś? Rozmawiano przy niej, odpoczywano, myto ręce i gasiło pragnienie. Człowiek miał trochę wysiłku przy pompowaniu, co wychodziło na plus dla zdrowia. To już było i pewnie nie wróci… Pozostał sentyment do starych czasów…

Podobny los spotkał stare, kolejowe wieże ciśnień. Przeważnie 100-letnie obiekty niszczeją i rozpadają się bo już spełniły swoją misję. Wykonały zadanie. Taka kolej rzeczy i taki los. Czy warto w ogóle się nad zastanawiać? I tak i nie.

To zależy od postrzegania tych obiektów, świadomości upływu czasu i procesów z tym związanych. Dla mnie bukowińska pompa to symbol przemijania i sentyment do starych czasów. Dla kogoś, kto nie czuje tego klimatu, jakaś bzdura i “odlot” piszącego…

Nie interesuje mnie, kto, co i jak o tym myśli. Wiem natomiast, że dla garstki osób, bukowińska pompa i artykuł o niej, obudzi najpiękniejsze wspomnienia z Bukowiny lat 80-tych i 90-tych. I to im dedykuję ten artykuł.

O Bukowinie już wiele razy pisałem. I wiele razy będę pisać. Bo w niej ukryło się to niewytłumaczalne coś, czego się nie da opisać, a które zawsze powoduje u mnie szybsze bicie serca i nieokiełznany dreszcz emocji. ;))