Najgrubszy, pomnikowy dąb szypułkowy z Parku Leśnickiego. Na jedną stronę.

Park Leśnicki położony jest w zachodniej części Wrocławia, w obrębie osiedla Leśnica. Jego powierzchnia wynosi 21 ha i jest on najbardziej na południe wysuniętą częścią większego kompleksu zieleni, którego północną część stanowi Las Mokrzański.

Park ten leży w tzw. korytarzu ekologicznym, którego oś tworzy rzeka Bystrzyca. Obecna nazwa parku obowiązuje od października 1993 roku. Park wraz z zespołem pałacowym wpisany jest w Rejestrze zabytków nieruchomych.

Do atrakcji parku należą m.in. takie obiekty jak: stawy, okazy dendrologiczne, labirynt grabowy, naturalne stanowiska zawilców, plac zabaw dla dzieci. W pobliżu parku przepływa rzeka Bystrzyca. Istniejąca kładka umożliwia przejście do osiedla Stabłowice. W parku znajduje się również kilka pomników przyrody, są to okazy: lipy szerokolistnej, tulipanowca amerykańskiego, platanów klonolistnych i dębów szypułkowych.

Jednak do największych atrakcji tego miejsca należy renesansowy zamek położony w południowej części parku, w którym znajduje się m.in. Centrum Kultury “Zamek”. W XIX wieku park został ukształtowany przez J.P. Lenne. W okresie powojennym park podupadł, a zniszczenia wojenne nie zostały usunięte. Dopiero pod koniec XX wieku, pod kierunkiem Haliny Krajewskiej park został odrestaurowany w sposób nawiązujący do koncepcji J.P. Lenne.

Park położony jest pomiędzy ulicami:
* Średzką – na południe od parku
* Marszowicką – na zachód od parku.
Wschodnią granicę parku wyznacza rzeka Bystrzyca. Natomiast na północ od parku położone są obszary Lasu Mokrzańskiego stanowiące tereny wodonośne.

Źródło: Wikipedia

Natomiast najgrubszą, dendrologiczną atrakcją Parku Leśnickiego jest ten piękny, pomnikowy dąb szypułkowy, który jest jednym z ośmiu pomników przyrody tego parku. Oprócz niego rosną tu jeszcze trzy inne, pomnikowe dęby szypułkowe, dwa pomnikowe platany klonolistne, pomnikowa lipa szerokolistna i pomnikowy tulipanowiec amerykański.

Drzewo to figuruje w Centralnym Rejestrze Form Ochrony Przyrody ( Najgrubszy_pomnikowy_dąb_szyp._w_Parku_Leśnickim ), w którym napisano, że dąb ma 523 cm obwodu pierśnicowego pnia przy wysokości 27 metrów, chociaż nieco niżej podano, że dąb jest chudszy o 2 cm.

Drzewo to rośnie na polanie od strony rzeki Bystrzycy i wydawać by się mogło, że będzie ono ukształtowane jak dęby rosnące na otwartej przestrzeni, odznaczające się krótkimi, bardzo masywnymi pniami i szeroką, regularną i rozłożystą koroną.

Z tego punktu widzenia, najgrubszy, leśnicki dąb wygląda zupełnie inaczej. Wprawdzie jego pień jest krótki i gruby, czyli typowy dla drzew soliterowych, ale pokrój dębu jest inny. Drzewo sprawia wrażenie pochylonego na jedną stronę, a jego korona daleka jest od rozłożystości, charakteryzująca samotnie rosnące dęby.

Oryginalnie wygląda też sam pień dębu, ponieważ po efektownie rozrośniętej części odziomkowej z napływami korzeniowymi, drzewo dosyć szybko zwęża się, po czym ponownie zaczyna się rozszerzać.

Blisko pnia zamontowano drewnianą kłodę z tabliczką honorującą drzewo jako pomnik przyrody. To pewnego rodzaju alternatywa dla przybijanych tabliczek na samym drzewie.

OBWÓD PIERŚNICOWY

Z uwagi na oryginalnie ukształtowany i szybko zwężający się pień, drzewo jest najchudsze pomiędzy podstawą a pierśnicą (130 cm) na wysokości 80 cm i w tym miejscu mierzy 545,50 cm.

Dąb, rosnąc na niewielkiej, ale jednak pochyłości terenu, musiało wykształcić solidniejsze napływy korzeniowe celem ustabilizowania swojego wielkiego organizmu i utrzymania odpowiedniej statyki.

Najefektowniej wyglądają one od strony największej pochyłości, czyli stojąc tyłem do rzeki Bystrzycy. Na wysokości około 150 cm widać na drzewie zarastający, niewielki ubytek z wyciekiem.

Drzewo wydaje się znajdować w dobrej kondycji zdrowotnej, chociaż spoglądając na sędziwy dąb w całości, a zwłaszcza na jego koronę, można “przyczepić” się i polemizować w tej materii.

Przede wszystkim widać w niej stare wiązania linowe, wyłamania niektórych konarów, ślady ingerencji chirurgicznej oraz trochę posuszu. Nie stanowi to jednak jakiegoś szczególnego zagrożenia dla drzewa.

Natomiast wydaje mi się, że wiązania linowe wymagają przeglądu i ewentualnej wymiany, ale ocenę tego, jak i wszelkie czynności z tym związane pozostają w gestii specjalistów – arborystów.

Pomijając te szczegóły, warto obejrzeć i podziwiać ten piękny i ciekawy dąb, wraz z innymi, pomnikowymi drzewami Parku Leśnickiego, o których będę pisać w odrębnych artykułach.

PODSUMOWANIE

Park Leśnicki we Wrocławiu o powierzchni 21 ha jest najbardziej na południe wysuniętą częścią większego kompleksu zieleni, którego północną część stanowi Las Mokrzański. Rośnie w nim wiele pięknych i ciekawych drzew, wśród których osiem okazów uhonorowano statusem pomnika przyrody.

Jednym z nich jest prezentowany dąb szypułkowy, będący jednocześnie najgrubszym drzewem tego parku. Jego obwód pnia na wysokości 80 cm od podstawy mierzy 545,50 cm, a wysokość drzewa wynosi 27 metrów. Dąb jest dosyć oryginalnie ukształtowany i charakterystycznie wychylony na jedną stronę. Daleko mu pod tym względem do klasycznych i rozłożystych samotników-soliterów.

W koronie drzewa widać kilka wyłamań gałęzi i konarów oraz stare wiązania linowe. Poza tym, jego stan zdrowotny wydaje się całkiem dobry. Drzewo pięknie prezentuje się zarówno w stanie bezlistnym, jak i w pełnym ulistnieniu.