Mroczne cienie lasów…

Sobota, 3 czerwca 2017 roku. Pogoda piękna, słonecznie i ciepło. Zapowiadała się wspaniała wycieczka po Wzgórzach Twardogórskich. Planowo przyjechałem do Bukowiny, wysiadłem z pociągu i spacerowym, spokojnym krokiem, udałem się do leśnego świata.

Chociaż jest sucho, chciałem m.in. sprawdzić, czy może pojawiły się pojedyncze koźlarze, borowiki usiatkowane lub ceglastopore. Wchodząc do lasu, poczułem jakąś dziwną energię, jakby na wylot przeszywającą las i skupioną na mnie. Pomyślałem sobie, że to inny stan świadomości, który – przebywając setki razy w lesie – czasami udaje mi się osiągnąć.

Ale coś było nie tak. Ta energia była potężna. Czułem jej działanie coraz silniej. Poczułem się potwornie zmęczony. Na tyle, że musiałem usiąść. Pośpiesznie wybrałem miejsce na leśnej ściółce w pobliżu jakiegoś głazu. Usiadłem. Oparłem się o ten głaz i zaczęło się dziać coś niezwykłego. Coś, czego jeszcze nie doświadczyłem.

Moja dusza wyczuła, że ktoś lub coś zaczyna na nią wpływać. Chce ją oddzielić od ciała i coś przekazać. Czułem odrętwienie rąk, nóg, karku. Nie mogłem zapanować nad własnym ciałem. Wpadłem w jakiś dziwny trans na pograniczu snu i jawy. Niebo pociemniało. Pomimo bezchmurnej pogody, las spowiły jego mroczne cienie. Słońce straciło swój blask i jasność. Las wyglądał jakby przed nadejściem apokalipsy…

Moja dusza opuściła ciało. Leniwie, poruszana słabym wiatrem południowym, rozpoczęła wędrówkę po lesie. Jednak nie mogła swobodnie obierać kierunku wędrówki. Kierowała nią ta tajemnicza energia, którą wyczułem, wchodząc do lasu. Po raz pierwszy znalazłem się w środku częściowo spróchniałego drzewa, z którego widać było tylko wąski skrawek lasu.

Mroczne cienie z tajemniczą energią napierały na duszę, chcąc doprowadzić do granic obłędu. Zaczęła lecieć nad jedną z leśnych dróg. Oświetlały ją słoneczne promienie, ale przytłamszone, przygaszone. Za to mroczne cienie przeważały z tą potworną energią.

Już nie miałem wątpliwości, że nie jest to dobra energia. Że to coś potężnego, złego, destrukcyjnego i zawziętego. Cudem nie straciwszy zmysłów, moja dusza zaczęła się szarpać z tym obłędnym czymś. Ale nie mogła się wyrwać z siły oddziaływania mrocznych cieni.

Wszystko było takie przygaszone, mroczne, nihilistyczne i jednocześnie niesamowite. Nawet wiosenna trawa nabrała odcieni opętania. Z czym mam do czynienia? Jaka siła w tak niezwykły i przerażający sposób zmienia plan mojej wycieczki i próbuje mną zawładnąć?

Próbowałem wyrwać się i wybiec z lasu na łąkę. Aby promieniami naszej gwiazdy, wyzwolić się z uścisku mrocznych cieni. Byłem jednak na to za słaby. Mogłem tylko bezwładnie patrzeć, jak przechodzę kilkanaście metrów od jasności. Mroczne cienie ciągnęły moją duszę nadal w czeluści ciemności.

Często wyprowadzały ją na leśne drogi, jakby chciały mi udowodnić i pokazać, że pójdę tylko taką drogą, którą one mi wybiorą. W pewnym momencie pomyślałem, że może kogoś spotkam na którejś z dróg. Że uda mi się w końcu uwolnić i powrócić do ciała, pozostawionego przy głazie.

Wtem po raz pierwszy zła energia z mrocznych cieni lasu przemówiła. Ujrzałem jakąś dziwną głowę przed skrajem lasu. Zwróciła się do mnie z następującymi słowami: “Nigdzie nie wyjdziesz i nikogo nie spotkasz. Jestem Strażnikiem mrocznych cieni lasu i nie uwolnię Twojej duszy, dopóki mój Władca na to nie pozwoli!

Jestem leśnym demonem i czytam Twoje myśli! Cokolwiek nie wykombinujesz, ja o tym wiem!” Głos tego demona był paskudny. Ochrypły, rozbełtany, opętańczy. Skojarzył mi się z jakąś okropną poczwarą. Zdałem sobie sprawę, że walka idzie o moją duszę. O jej unicestwienie.

Zebrałem wszystkie siły mojej duszy i zacząłem uciekać tak szybko, jak tylko mogłem. W pewnym momencie wydawało mi się, że zaczynam uwalniać się od demona i wkrótce powrócę do powłoki cielesnej. Ale znowu, mroczne cienie, coraz gęściej rozpościerały swoje macki wokół mnie.

Ujrzałem silne promienie słoneczne i ponownie wlała się do mnie nadzieja, że to jednak ja wygram, że się uwolnię, że już cienie zaczynają przegrywać. Jednak nad jasnością pojawił się drugi demon, ukryty w próchniejącej gałęzi. Był jeszcze bardziej przerażający od Strażnika Cieni. Szyderczo zaśmiał się i powiedział: “Poznaj moc mojego Władcy! Nawet jasność Słońca go nie zniszczy! Jestem Abaddon Niszczyciel! Jestem Aniołem Śmierci i Destrukcji. Zło jest moim przeznaczeniem!”

Zacząłem uciekać jeszcze szybciej. Zobaczyłem taflę wody. To znajome mi bajorka leśne. Woda to symbol oczyszczenia i odnowienia. Natychmiast chciałem tam wskoczyć. Ale siła mrocznych cieni była mocniejsza. Nie pozwoliła mi nawet musnąć życiodajnego płynu.

Za to wszędzie wokół czuć było zapach siarki i słychać wredny i szyderczy śmiech Abaddona. Nie słyszałem ptaków, koncertu żab i szumu drzew, które zawsze kojarzę z tym miejscem. Abaddon ponownie przemówił: “I nie usłyszysz głupcze! Tam, gdzie jestem ja, tam nie ma życia! Moją misją jest śmierć!”

Nie dawałem za wygraną. Już nie tylko kompletnie przerażony, ale coraz bardziej wściekły, pędziłem do przodu, aby wyrwać się z mrocznych cieni lasu. Wpakowałem się w bagna, które też pokryły się martwotą przy gasnących promieniach słońca i rozpalających się diabelskich klimatach.

Już mnie to nie obchodziło. Biegłem i biegłem. Coś mi podpowiadało, że tylko powrót do powłoki cielesnej, może mnie wyciągnąć z tego koszmaru i uwolnić od cieni. Im bardziej zdawałem sobie z tego sprawę, tym większą wściekłość wyczuwałem mojego przeklętego towarzysza Abaddona.

Zobaczyłem znajome mi tereny. Ucieszyłem się, bo była to część lasu, w której leżało moje ciało. Wiedziałem, że muszę je odnaleźć i wszystkimi mocami swojej wiary i determinacji, wrócić do niego, aby wybudzić się z tej straszliwej hipnozy. Jest! Ujrzałem leżące ciało, wyglądające na mocno śpiące.

W pobliżu był głaz, który teraz wydawał mi się kompletnie inny niż ten, którego zapamiętałem przed tym wszystkim. Podszedłem blisko i ujrzałem głowę kamiennego węża, patrzącego na mnie tępym i przeraźliwym wzrokiem.

Przy niej leżał jakiś skamieniały zwierz, przypominający młodego psa. Poczułem kulminację tej złej energii, która przypętała się do mojej duszy. Zapytałem drżącym, zmęczonym, ale i zdenerwowanym głosem: A Ty kim jesteś?

“Jestem Władcą, o którym mówili Ci moi wierni słudzy – Strażnik i Abaddon! Jestem Lucyferem, Szatanem, Belzebubem i Złem Wcielonym! Karmię się współczesnym bestialstwem ludzi i wraz z moimi szwadronami demonów, wspieram Was w tych działaniach! Wszystkie wojny, zbrodnie, destrukcja przyrody, nienawiść polityczna, religijna, kulturowa, przemoc, gardzenie życiem własnym i cudzym, wszelkie ludzkie plugastwo, pycha, hipokryzja, obłuda, fałsz, Sodoma i Gomora to moje paliwo!!!

Im więcej zła zasiejecie i im więcej będziecie szydzić z tego nędzarza, nazywanego “Bogiem”, tym będę potężniejszy, aż do osiągnięcia ostatecznego celu, którym jest zabicie wszelkiego życia na Ziemi i anihilacja tej zafajdanej planety, którą nazywacie Ziemią!!!

Kiedy już całkowicie opętam Wasze dusze, kiedy wyeliminuję ostatnie resztki dobra, kiedy nikt i nic na Ziemi nie będzie przeciwko mnie, zajmę się nędzarzem, aby ostatecznie przypieczętować moje wieczne Panowanie!!!” Widzisz ten tunel marny człowieku? Nie ma tam waszego durnego światełka, tylko jest mrok i zło. Bo to ja jestem Władcą, Mistrzem i Prawdziwym Bogiem! Przyłącz się do mnie i niszcz! Dam Ci moc, opiekę i wszelkie narzędzia do ostatecznego tryumfu bluźnierstwa i pożogi!!!” 

Lucyfer był tak zajęty swoją jadowitą przemową, że nie zauważył, jak moja dusza zdołała wejść z powrotem do ciała. Gdy tylko to się stało, z całej siły uderzyłem diabelski kamień i wydarłem się na cały las: “Nie zgadzam się z Tobą zafajdany “Władco”! Przeklinam Ciebie i Twoje śmierdzące, ochrypłe i przebrzydłe Legiony”!!! Kamień zniknął. Odeszły też mroczne cienie lasów. Ale wiem, że nadal będą nas atakować. Wszędzie. Walka będzie jeszcze bardzo długa i krwawa… Zanim zrobisz coś złego lub wyrządzisz komuś krzywdę poprzez działanie lub zaniechanie – pomyśl nad sobą… Nad swoimi emocjami i słabościami. Dzisiaj jest Światowy Dzień Ochrony Środowiska. Wiem, że to tylko moje słowa. Jeżeli jednak każdy nie zacznie naprawiać świata od siebie, wówczas kiedyś, dzień 5 czerwca będzie dniem Szatana…