Wczoraj, obiecywałem Ci wyrównanie ciśnienia, zwanego gulem grzybowym z powodu ekstremalizacji warunków hydrologicznych w poszczególnych regionach Polski. O ile wrocławscy grzybiarze wciąż oczekują na jakieś większe opady deszczu, to w tazokowo-sznupokowych lasach, H2O jest pod dostatkiem, co powoduje “wykurzenie” borowików ceglastoporych z leśnej ściółki. Maciek z Marzeną, przesłali mi kolejną porcję wspaniałych zdjęć, które po prostu muszą się znaleźć na blogu. ;))

Pierwsze dziewięć zdjęć, przedstawia młode borowiki ceglastopore, rosnące w przepięknych, miękkich i przytulnych miejscach. Takimi zdjęciami Szanowny Pan Tazok, powoduje u mnie efekt “wyskoczenia” z kapci! ;)) W tym przypadku, niezwykła reakcja organizmu zapalonego grzybiarza to stan zupełnie “normalny”. Maciek zrobił z ostatniej wycieczki wpis na www.grzyby.pl o następującej treści: 

“Po nocnej ulewie, od rana wstawał gorący dzień. Zimnolubne Tazoki mają na to sprawdzone lekarstwo – dolinę Wilczego Potoku. Gęstą , zacienioną , głęboką , pachnącą wilgocią i grzybami. Wyekwipowany „po zęby”, tym razem włącznie z nożykiem, bladym świtem – tuż po dziesiątej ;)- stanąłem w moim Edenie. Przede mną pewne kilka godzin w idealnej harmonii z górami, lasem, strumieniami i ich mieszkańcami. Wzdłuż strumieni, nie spotykając absolutnie żadnej żywej ( ludzkiej ) duszy, jako pierwsza przywitała mnie salamandra schowana w omszałym pniaku, więc choćby nic więcej nie stanęło już na mojej drodze to i tak szóstkę w totka już wygrałem.

Zawsze jej spotkanie jest dla mnie olbrzymią frajdą. A to nie koniec niesamowitych wrażeń. Mniej więcej w połowie dolinki jest taka nieduża zarośnięta mchami polana gdzie lubią rosnąć wszystkie prawie grzyby. Upodobały sobie tę polanę, i wcale im się nie dziwię. Dzisiaj była to ceglasiowa, majowa polana. Wśród kwitnących jagód, w mchu co krok wystawały piękne, dorodne borowiki. Jeden ładniejszy od drugiego, jak na konkursie urody. Wszystkie zdrowiuteńkie, twarde, prosto spod igły, jak z atlasu, po prostu wystrzałowe. Aż żal było zrywać, a że uchwyciłem je w kadrze, dzielę się z Wami zdjęciem przystojnego herszta całej ceglasiowej zgrai. Pozdrawiam wszystkich, życzę Wam takich samych zbiorów i tak samo wilgotnych lasów”.

I powiedz mi – jak tu po tym wpisie i TAKICH fotkach, mam spokojnie zasnąć? Później na drugi dzień, pytają mnie znajomi: “Paweł – a dlaczego tak ziewasz? A dlaczego masz podkrążone oczy? A dlaczego to, a dlaczego tamto?” Zamieszczam odpowiedź i nie chcę już słyszeć takich pytań, bo pogryzę, uszczypnę, sprzedam kopniaka i sam nie wiem, co jeszcze. ;)))))

Ciśnienie wyrównane. Mogę przejść do znacznie spokojniejszej części. Uff… ;)) Kolejne zdjęcia to wspomniana przez Tazoka salamandra, zapierające dech fotki dzięciołów, w końcu chata gajowego, majowa pełnia księżyca, a na samym końcu “Miss Lasu”. ;)) Zwróć uwagę na “nietypowość” niektórych zdjęć, polegająca na – jak mi napisał Maciek – ich kolorach i plastyce (np. rozmycie tła). Naprawdę coś niezwykłego.

Tazoku, Szupoku – bloger w osobie Pawła Lenarta śle Wam wielkie dzięki za wspaniałe foty, piękną, emocjonalną relację z wycieczki i to coś, co powoduje, że z otwartą buzią, czytam Wasze relacje i oglądam zdjęcia.