Podczas ostatniej wycieczki do lasu, mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Bukowiną a Międzyborzem, jakieś 3 kilometry od Klonowa, przechodziłem przez stare, sosnowe lasy, częściowo pozyskane przez leśników. W miejscu wyciętych drzew, posadzono młode. Na pustej przestrzeni echo radośnie odpowiada na głośniejsze śpiewy ptaków lub klaśnięcie dłońmi. Szybko chciałem przejść do bardziej wilgotnych części lasów i nagle usłyszałem charakterystyczne “KRAAA, KRAAA, KRAAA”.

Moje oczy skierowałem w górę, gdzie zobaczyłem trzy dorodne kruki, złowieszczo krążące nade mną, jak nad padliną lub potencjalną ofiarą i kraczące wniebodzioby. ;)) Nie było to zwykłe, takie od niechcenia “KRAAA, KRAAA, KRAAA”. Te kruki obejrzały chyba film “Ptaki” mistrza grozy – Alfreda Hitchcocka i postanowiły sobie odtworzyć jedną ze scen z Lenartem w roli głównej. ;))

Niektórym ludziom, mniej zaprzyjaźnionym z lasem pewnie dreszcze przeszyłby ciało, ja natomiast poczułem się wyjątkowo ponieważ na moich oczach rozpętała się bajeczna sceneria podniebnych akrobacji krukowatego trio, rozkrakanego do wytrzymałości ptasich strun głosowych. Takich akcji nie spotykam w lesie często. Czyżby postanowiły mnie przestraszyć?

Nic z tego. Strachu nie czułem, a raczej rodzaj leśnej hipnozy i transu powodującego odprężenie i radość dla duszy. Jedyne nad czym się zastanawiałem to dlaczego kruki zalicza się do ptaków śpiewających a nie drących się? ;)) W sumie to nieważne, liczy się fakt, że to “darcie” się kruków odpręża, pozwala zachwycić się różnorodnością przyrody i ogromną gamą generowanych przez nią dźwięków.

Byłem w tym transie może ze 2. minuty, kiedy ocknąłem się i pomyślałem. Przecież muszę to uwiecznić na zdjęciach i na filmie. To niebywałe spotkanie z wyjątkowo hałaśliwym trio. Tylko dlaczego tak kraczą? Przecież każde drzewo wie, że włóczę się na tych terenach od ponad 30. lat. Wystraszyłem je? Zaniepokoiłem? Zaskoczyłem? Zastanawiałem się nad tym. Może ornitolog by pomógł? Niemniej częściowe rozwiązanie tajemniczego, intensywnego krakania uzyskałem. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Sceneria hitchcockowa. Z jednej strony stare lasy, ołowiane chmury i krążące, kraczące kruki. Z drugiej strony nieśmiało prześwitujące Słońce i błękit nieba. Taki taniec pomiędzy czymś nawiedzonym i dobrym. Złożonym i dziwnym. Gdyby Alfred był ze mną, byłby zachwycony kadrem. Sama natura stworzyła uroczysty klimat dreszczowca z elementami horroru i thrillera. ;))

Byłem zafascynowany bez reszty całym tym spektaklem i klimatem! Zostałem zaskoczony przez las po raz tysięczny! Pomimo skromności i dystansu do wszystkiego, czułem się wyróżniony i zaszczycony prze Matkę Naturę! W pewnym momencie – w pozytywnym amoku, kiedy nakręciłem już jeden filmik i zrobiłem kilka ujęć, trzepnąłem nierozważnie ręką w czapkę, która spadła na ściółkę.

I w tym momencie zostałem ponownie zaskoczony. Kruki wzbiły się w powietrze i odleciały w leśne gęstwiny. Czyżby bez czapki rozpoznały mnie i stwierdziły, że wprawdzie to człowiek, ale Lenart to “swój” chłop i po co na niego krakać? ;)) Tak to zinterpretowałem. Czapkę włożyłem ponownie na głowę i wpadłem na pomysł, żeby zacząć je nawoływać, próbując wydobyć z gardła podobny, skrzeczący głos.

Długo nie trzeba było czekać. Krukowate trio ponownie przyleciało i rozpoczęło drugą odsłonę swojego przedstawienia. Nagrałem drugi filmik i postanowiłem zdjąć czapkę. Ptaki zatoczyły dwa, może trzy kółka i ponownie odleciały. Teraz już byłem wręcz przekonany, że tajemnica tkwi w czapce. Dały mi do zrozumienia, że na ich widok mam ją ściągać aby rozpoznały, kto śmie łazić po ich terenie. ;))

Wiele razy widziałem i słyszałem kruki w lasach. Ale to spotkanie było najbardziej niezwykłe i niesamowite, jakie miałem okazję przeżyć. W zabobonach, kruki to zwiastuny jakiś nieszczęść i przykrych wydarzeń. Dla mnie to głębokie, duchowe przeżycie i ogromny zaszczyt. Takie chwile pozostają w pamięci i sercu na całe życie. Dzięki zdjęciom i filmikom będę mógł wracać do tych magicznych chwil. ;))

Wpis ten dedykuję dwóm moim serdecznym znajomym – Łukaszowi z Wałbrzycha, który jest wielkim miłośnikiem ptaków i Krzyśkowi z lasu – także fascynata ptaków, a w szczególności rodziny krukowatych. Mam nadzieję, że ten wpis, zdjęcia, a przede wszystkim filmy, pozwolą Wam zanurzyć się w niesamowitej aurze, jaką zaoferował mi magiczny, “kraczący” przez kilka minut las. ;))

Link do filmików: https://drive.google.com/drive/folders/1MJCKz9ofShqqny8CbDsapzfWPr6hhc0I