Dąb szypułkowy “Zbyszko” z Woziwody. Obwód jego wynosi 700 cm, a wiek około 350-ciu lat. Jest to jeden z wielu pomników przyrody, opisany w niezwykłym albumie “Drzewa Polski. Najgrubsze, Najstarsze, Najsłynniejsze” z którego współautorem – Panem Pawłem Zarzyńskim, miałem zaszczyt przeprowadzić wywiad. I nie byłoby w “Zbyszku” nic nadzwyczajnego, oczywiście poza jego wyjątkowością i unikatowością, gdyby nie fakt, że dąb ten jest w kiepskim stanie zdrowotnym, między innymi przez gatunek grzyba, zwany ozorkiem dębowym (łac. Fistulina hepatica).

Ale to też nie jest nic nadzwyczajnego – przecież wiele sędziwych drzew, żyje w towarzystwie pomału i systematycznie zjadających (a raczej rozkładających) je grzybów. Jest tu jednak nieco, powiedziałbym lekko paradoksalna sytuacja. Otóż ozorek dębowy jest gatunkiem grzyba, który podlega w Polsce ochronie częściowej.

Według Ustawy o ochronie przyrody oznacza ona ochronę gatunków roślin, grzybów i zwierząt, dopuszczającą możliwość redukcji liczebności populacji oraz pozyskiwania osobników tych gatunków lub ich części. W przypadku ochrony częściowej zezwolenia na odstępstwo od zakazów może udzielić regionalny dyrektor ochrony środowiska (regionalny konserwator przyrody). Niektóre gatunki spośród poddanych ochronie częściowej mogą być też, za zezwoleniem regionalnego dyrektora ochrony środowiska, przedmiotem ograniczonego zbioru do celów zielarskich lub innych celów gospodarczych.

Jeszcze do października 2014 roku, ozorek dębowy był pod ochroną ścisłą. No i mamy swoisty paradoks, wybryk natury i “lekceważenie” przepisów ze strony przyrody. Jak możemy przeczytać w albumie “znaczący, chroniony obiekt przyrodniczy jest sukcesywnie niszczony przez również cennego grzyba”…

Człowiek i jego przepisy swoje, a przyroda swoje. Częściowo chroniony zjada chronionego i nikomu nic do tego. ;))