Dąb szypułkowy “Klecinianin”. Najgrubsze drzewo w Parku Klecińskim.

Po zaprezentowaniu pomników przyrody w we wrocławskim Parku w Leśnicy, czas na kolejny Park, zwany “Klecińskim”, który położony jest pomiędzy ulicami: Karkonoską, Partynicką, Skrajną i Przyjaźni. Południowo-zachodnią granicę Parku Klecińskiego stanowi rzeka Ślęza. Na północno-zachodnim krańcu parku znajduje się Most Kleciński, a na południowo-zachodnim – Most Partynicki.

Park Kleciński znajduje się w południowej części Wrocławia, na osiedlu Klecina. Obecna nazwa parku obowiązuje od października 1993 roku. Powierzchnia parku wynosi 9 ha, zatem jest to niewielki teren, ale – podobnie, jak to ma miejsce w Parku w Leśnicy, można tu podziwiać wiele gatunków drzew, z których część już dawno osiągnęła wymiary pomnikowe. Znajduje się tu między innymi amfiteatr i plac zabaw dla dzieci oraz boisko do piłki nożnej.

Przy wejściu do parku od strony Mostu Klecińskiego odnajdziemy tablicę upamiętniającą zasadzenie 12 dębów “Pamięci” dla uhonorowania polskich oficerów zamordowanych w Katyniu, Twerze i Charkowie w roku 1940 na rozkaz Józefa Stalina, strzałem w tył głowy.

W parku odnajdziemy wiele osobliwości dendrologicznych, m.in. okazałe dęby szypułkowe, w tym wiele o wymiarach pomnikowych, wiązy szypułkowe, buka pospolitego w odmianie czerwonolistnej, a także egzotyczne gatunki, takie jak: platany klonolistne, wiązowca zachodniego, kłęka kanadyjskiego, czy miłorzęby dwuklapowe. Na powyższych zdjęciach można zobaczyć ciekawy duet, który tworzy dąb szypułkowy w odmianie stożkowej z miłorzębem dwuklapowym.

Jako treehunter wytypowałem tu trzy drzewa, które wyróżniają się w swoim gatunku we wrocławskiej dendroflorze. Pierwszym z nich jest potężny dąb szypułkowy, który rośnie tuż obok placu zabaw, w pobliżu ulicy Skrajnej.

Nazwałem go “Klecinianinem” od nazwy osiedla i parku. Jest to nie tylko najgrubsze drzewo Parku Klecińskiego, ale też całego osiedla Klecina, na którym – poza parkiem – można też spotkać inne, ciekawe okazy drzew, w tym głównie dęby szypułkowe.

Drzewo zwraca uwagę swoim ogromnym i nietypowo ukształtowanym pniem, ponieważ nie jest on klasycznie okrągły, a mocno spłaszczony, przez co – w zależności, z której strony na niego patrzymy – może nam się wydawać przeciętny lub bardzo pokaźny.

Wszelkie wątpliwości zostają rozwiane, kiedy staniemy naprzeciwko drzewa i ujrzymy jego ogrom. To kawał potężnego i pięknego drzewa, mocno nadszarpniętego zębem czasu.

OBWÓD PIERŚNICOWY

Pień dębu jest nietypowy i w pierśnicy nie jest najchudszy, licząc od nasady pnia do wysokości 130 cm. Najmniejszy obwód uzyskamy mierząc drzewo na wysokości 80 cm od nasady pnia. W tym miejscu “Klecinianin” mierzy 544,50 cm obwodu pnia.

W środku pień jest częściowo wypróchniały, posiada też kilka ubytków, niewielkich dziupli i jest charakterystycznie przysadzisty. Widać też ślady działalności owadów i ptaków.

Obok dębu znajduje się mur otaczający posesję prywatną, który szpeci teren wokół drzewa swoim kiepskim stanem technicznym i namalowanymi na nim bohomazami współczesnej “sztuki” z nurtu “beztalencia byle jakiego”.

Drzewo nie posiada statusu pomnika przyrody, podobnie jak wszystkie inne, szczególnie wyróżniające się w Parku Klecińskim drzewa. Z tego też powodu, Park Kleciński może wydawać się mało atrakcyjny.

Ktoś może pomyśleć, że skoro nie ma tu żadnego pomnika przyrody to pewnie sam park niczym szczególnym się nie wyróżnia, co jest oczywiście nieprawdą, ponieważ odnajdziemy w nim sporo drzew o wymiarach pomnikowych, a “Klecinianin” to już drzewo z tzw. wyższej, pomnikowo-dendrologicznej półki.

Od pnia odchodzą dwa, potężne przewodniki, skierowane pionowo do góry i jeden konar boczny, który rośnie niemal prostopadle do gruntu. To one stanowią trzon i podporę korony drzewa.

Ich stan zdrowotny nie jest niestety najlepszy. Na jednym z przewodników ciągnie się podłużna martwica kory. Natomiast na obu widać ślady ingerencji chirurgicznej i kikuty po obciętych konarach i gałęziach.

Po cięciach sanitarno-pielęgnacyjnych w części wierzchołkowej, drzewo wypuściło pędy odroślowe, a same przewodniki, dodatkowo zostały wzmocnione i zabezpieczone wiązaniami linowymi.

Myślę, że dzięki tym zabiegom nie doszło do wyłamania się któregoś z głównych przewodników, co dla drzewa miałoby fatalne konsekwencje i znacznie przyśpieszyłoby proces jego zamierania.  

Martwicę kory wyraźnie widać na jednym z przewodników. Drugi znajduje się w lepszym stanie i kondycji. Waleczny “Klecinianin”, chociaż po dużych przejściach, wciąż cieszy oko mieszkańców, którzy raczej mało na niego spoglądają.

Zubożona i zredukowana korona, co roku pokrywa się dużą ilością liści, które – przez kilka miesięcy – w dużym stopniu “maskują” nadszarpnięty czasem i wieloma innymi czynnikami, organizm wielkiego drzewa.

W 2019 roku wrocławskie dęby miały pewien przywilej lub – mówiąc potocznie – grzybowego fuksa, ponieważ były znacznie mniej (a często praktycznie w ogóle) porażone przez mączniaka prawdziwego dębu, który wyjątkowo intensywnie dokuczał dębom rosnącym wokół miasta.

PODSUMOWANIE

We wrocławskim Parku Klecińskim o powierzchni 9 ha, który położony jest w południowej części miasta, oficjalnie nie ma żadnego pomnika przyrody. Jednak odnajdziemy w nim całkiem sporo drzew o wymiarach pomnikowych, a najpotężniejszym z nich jest dąb szypułkowy “Klecinianin” o obwodzie pnia mierzącym w najchudszym miejscu 544,50 cm (na wysokości 80 cm od nasady pnia).

Drzewo to jest jednocześnie najgrubszym drzewem osiedla Klecina, na którym rośnie jeszcze kilka innych, okazałych osobników tego gatunku. “Klecinianin” znajduje się w średnim stanie zdrowotnym, na korze widać ubytki i wypróchnienia, a na jednym z dwóch, głównych przewodników ciągnie się podłużna martwica kory. Drzewo ma zredukowaną koronę i założone wiązania linowe.

Pomimo tego, w każdym roku, majestatyczny dąb pokrywa się dużą ilością liści i jest dendrologiczną chlubą parku oraz jednym z grubszych dębów szypułkowych Wrocławia. W Parku Klecińskim wytypowałem jeszcze dwa okazałe drzewa, które zaprezentuję i opiszę w następnych artykułach.